Powered By Blogger

6.7.08

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΩΝΑΣΗ







Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και ήταν κόρη του Αριστοτέλη Ωνάση, διάσημου επιχειρηματία, και της Τίνας Λιβανού. Αν και μεγάλωσε μέσα στην χλιδή τα παιδικά της χρόνια σημαδεύτηκαν απο τον χωρισμό των γονιών της. Ασχολήθηκε με τις επιχειρήσεις του πατέρα της και γρήγορα αφοσιώθηκε σε αυτές.
Μόλις στα 20 της χρόνια παντρεύτηκε τον κατα 27 χρόνια μεγαλύτερο κτηματομεσίτη Μ. Τζ. Μπόλκερ με τον οποίο χώρισε εννέα μήνες αργότερα. Σε δεύτερο γάμο παντρεύτηκε τον εφοπλιστή και τραπεζίτη Αλέξανδρο Ανδρεάδη, γόνο γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας και εγγονό του Αλέξανδρου Κορυζή, και σε τρίτο τον Ρώσο Σέργκεϊ Καουζόφ, ο οποίος είχε ένα γυάλινο μάτι. Πραγματοποίησε έναν ακόμη τελευταίο γάμο, με τον Τιερί Ρουσσέλ, διάσημο πλέι-μπόυ της εποχής με τον οποίο απέκτησε και την Αθηνά Ωνάση. Με τον Τιερί χώρισαν λίγο αργότερα. Τα τελευταία χρόνια ετοιμαζόταν να παντρευτεί με τον Γιώργο - Χόρχε Τσολμεκτόγλου, πρόεδρο της ελληνικής παροικίας της Αργεντινής αλλά επήλθε ο θάνατός της πριν προλάβει να πραγματοποιηθεί.
Απεβίωσε το 1988 στην Αργεντινή απο έμφραγμα λόγω της πολύχρονης κατάχρησης ναρκωτικών ουσιών. Ενταφιάστηκε στον Σκορπιό. Μετά τον θάνατό της όρισε με την διαθήκη της πενταμελές συμβούλιο για την διαχείριση της περιουσίας της, η οποία και θα μεταβιβαζόταν μετά την ενηλικίωσή της στην κόρη της Αθηνά.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΩΝΑΣΗΣ














































Ο Αριστοτέλης Ωνάσης, του Σωκράτη και της Πηνελόπης, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1906. Το 1922 ήρθε ως πρόσφυγας στην Ελλάδα και έπειτα από λίγο μετανάστευσε στην Αργεντινή. Το 1932 αγόρασε το πρώτο του πλοίο, το οποίο ονόμασε Καλλιρόη προς τιμήν της αδελφής του. Το 1946 παντρεύτηκε την κόρη του εφοπλιστή Σταύρου Λιβανού Αθηνά-Τίνα και απέκτησε μαζί της δύο παιδιά, τον Αλέξανδρο, που γεννήθηκε το 1948 στην Αθήνα, και τη Χριστίνα, που γεννήθηκε το 1950 στην Αθήνα. Περίπου δέκα χρόνια αργότερα, ο Ωνάσης και η Τίνα Λιβανού χώρισαν. Πολύ γρήγορα ο Ωνάσης, χάρη στο ιδιοφυές επιχειρηματικό του ταλέντο, αναδείχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους εφοπλιστές του κόσμου, κυρίως στoν τομέα των πετρελαιοφόρων. Το όνομά του έγινε συνώνυμο του μύθου όχι μόνο στους οικονομικούς κύκλους της παγκόσμιας κοινότητας αλλά και μεταξύ των απλών ανθρώπων.
Έργο του Μιχάλη Βαφειάδη
Το 1956, ο Αριστοτέλης Ωνάσης αγόρασε από το ελληνικό Δημόσιο το προνόμιο εκμετάλλευσης των Ελληνικών Αεροπορικών Συγκοινωνιών και ίδρυσε την Ολυμπιακή Αεροπορία. Η εταιρεία ξεκίνησε τη λειτουργία της στις 6 Απριλίου 1957, με προδιαγραφές εξυπηρέτησης επιβατών που σήμερα θεωρούνται αδιανόητες λόγω κόστους. Πολύ γρήγορα άνοιξε τα φτερά της στις πέντε ηπείρους και αναδείχθηκε σε μία από τις ασφαλέστερες αεροπορικές εταιρείες στον κόσμο. Στα τέλη του 1974 ο Ωνάσης κατήγγειλε τη σύμβαση με το ελληνικό Δημόσιο και στις 4 Αυγούστου 1975, μετά το θάνατό του, η Ολυμπιακή Αεροπορία μεταβιβάστηκε στο ελληνικό Δημόσιο. Το 1963, ο Ωνάσης αγόρασε τον Σκορπιό, ένα μικρό, άγονο και άνυδρο νησί, στο Ιόνιο. Φύτεψε χιλιάδες δέντρα και φυτά, έκτισε μικρούς ξενώνες και το μεταμόρφωσε σε ένα μικρό επίγειο παράδεισο. Εκεί συνήθιζε να περνά κάποιες μέρες των διακοπών του συντροφιά με διάσημους φίλους του, προβάλλοντας έτσι την Ελλάδα στα πέρατα της γης. Τo 1968, ο Αριστοτέλης Ωνάσης παντρεύτηκε τη Ζακλίν Μπουβιέ, χήρα του δολοφονηθέντος Προέδρου των ΗΠΑ Τζ.Φ. Kένεντι. Στις 24 Ιανουαρίου 1973, ο γιος του Ωνάση Αλέξανδρος σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα, σε ηλικία μόλις 25 ετών. Αριστοτέλης Σ. Ωνάσης
Ο πρόωρος και αδόκητος θάνατός του επέφερε στον Αριστοτέλη Ωνάση βαρύ πλήγμα, από το οποίο δεν συνήλθε ποτέ. Πέθανε δύο χρόνια αργότερα, στις 15 Μαρτίου 1975, στο Παρίσι. Σύμφωνα με την επιθυμία του, ετάφη δίπλα στο εκκλησάκι της Παναγίτσας, στον Σκορπιό, όπου αναπαύονταν ήδη ο γιος του και η αδελφή του Άρτεμη. Εκεί ετάφη αργότερα και η Χριστίνα, η οποία πέθανε στις 19 Νοεμβρίου 1988 στην Αργεντινή

ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΝΤΑΙΑΝΑ









































































































































Γεννήθηκε την 1η Ιουλίου του 1961 στις 7.45 μ.μ. στο Sandringham, Norfolk, της Αγγλίας από αριστοκρατική οικογένεια και μεγάλωσε υπό την προστασία του πατέρα της Τζον Σπένσερ, όγδοου Κόμη του Σπένσερ και βασιλικού ακόλουθου της Βρετανικής Αυλής. Οι γονείς της πήραν διαζύγιο όταν η μητέρα της Φράνσις εγκατέλειψε την οικογενειακή εστία το 1964, για χάρη του Πήτερ Σαιντ Κιντ.
? Το 1977 ξεκινάει τη φιλική της σχέση με τον πρίγκιπα Κάρολο την εποχή που εκείνος είχε ερωτική σχέση με την αδελφή της Σάρα. Η Νταϊάνα προοριζόταν, από την οικογένειά της, για τον πρίγκιπα Ανδρέα αδελφό του Κάρολου. Εργάστηκε από το 1979 έως το 1981 σαν νηπιαγωγός ενώ παράλληλα συμμετείχε στον ευχάριστο βίο της Αυλής κάνοντας παρέα περισσότερο με τους νεαρούς πρίγκιπες Εδουάρδο και Ανδρέα παρά με τον μεγαλύτερο και απόμακρο Κάρολο.
? Στο μεταξύ η Σάρα χώρισε με τον Κάρολο δηλώνοντας στον βρετανικό τύπο ότι δεν θα παντρευόταν τον πρίγκιπα εξαιτίας της ασταθούς και υπεροπτικής συμπεριφοράς του. Το Μπάκιγχαμ όμως είχε άλλα σχέδια...
? Στις 24 Φεβρουαρίου του 1981 ο διάδοχος έκανε πρόταση γάμου στην ξανθή συνεσταλμένη λαίδη, η οποία γοήτευσε αμέσως τα Μ.Μ.Ε με τη φρεσκάδα και την αθωότητα των 19 της χρόνων.
? 29 Ιουλίου 1981. Γίνεται ο πριγκιπικός γάμος του αιώνα στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Παύλου στο Λονδίνο. Την γαμήλια τελετή παρακολούθησαν πάνω από 750 εκατομμύρια τηλεθεατές σε 70 χώρες και ο πλανήτης έστρεψε το ενδιαφέρον του στην αγγλική μοναρχία. Όσοι τους γνώριζαν από κοντά, είχαν εκφράσει από την αρχή τις αμφιβολίες τους για την δυνατότητα ευτυχίας ενός τόσο «ασύμβατου» ζευγαριού.Σύντομα η Νταϊάνα ανακάλυψε ότι ο πρίγκιπάς της ήταν και άπιστος: Ο Κάρολος δεν διέκοψε ποτέ την ερωτική σχέση με την Καμίλα Πάρκερ Μπόουλς, σύζυγο συνταγματάρχη και νεανικό του έρωτα.
? Η Νταϊάνα χάρισε στον διάδοχο δύο απογόνους, τον Γουίλιαμ στις 21 Ιουνίου του 1982 και τον Χάρι δύο χρόνια αργότερα στις 15 Σεπτεμβρίου του 1984. Ο Κάρολος εξέφρασε δημόσια την δυσαρέσκειά του στη γέννηση του δεύτερου γιου του γιατί επιθυμούσε κόρη. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 ήταν πλέον εμφανές ότι το ζευγάρι ζούσε χωριστή ζωή. Κυκλοφορούσαν έντονες οι φήμες για καυγάδες.
? Η Νταϊάνα, από τον Οκτώβριο του 1985, άρχισε τις προσπάθειες για την προβολή της δημόσιας εικόνας της, καθώς είχε πλέον αντιληφθεί ότι ο γάμος της περνούσε σοβαρή κρίση.
? Τον Ιούνιο του 1992 ο «συγγραφέας του Παλατιού» ?ντριου Μόρτον δημοσίευσε μια «εκ βαθέων» βιογραφία της Νταϊάνας με την έγκρισή της, όπου ανέφερε ότι υποφέρει από κατάθλιψη, βουλιμία και έχει ήδη αποπειραθεί να αυτοκτονήσει, ενώ η ίδια φερόταν να κατηγορεί το Παλάτι για έλλειψη ευαισθησίας. Στο βιβλίο υπήρξαν και άλλες σοβαρές αποκαλύψεις, όπως ότι ο Κάρολος την ειρωνεύτηκε ως «στρουμπουλή», όταν πήγε να την αγκαλιάσει λίγες μέρες πριν το γάμο και ότι η Νταϊάνα τριών μηνών έγκυος έπεσε επίτηδες από την σκάλα για να τραβήξει την προσοχή του πρίγκιπα που ετοιμαζόταν ένα απόγευμα να πάει για ιππασία. Το βιβλίο εξόργισε την Ελισάβετ και αποτέλεσε την αρχή του τέλους για το πριγκιπικό διαζύγιο.
? Στις 9 Δεκεμβρίου του 1992 ο πρωθυπουργός Τζον Μέϊτζορ, αναγγέλλει τη διάσταση του πριγκιπικού ζευγαριού ενώ ένα χρόνο αργότερα ο βρετανικός Τύπος δημοσιεύει απομαγνητοφωνημένες τηλεφωνικές συνομιλίες της Νταϊάνα με το φίλο της Τζέϊμς Γκίμπλεϊ, και του Κάρολου με τη Καμίλα Πάρκερ Μπόουλς.
? Τον Ιούνιο του 1994 ο πρίγκιπας Κάρολος σε τηλεοπτική του συνέντευξη παραδέχεται ότι δεν ήταν πιστός στη σύζυγό του, αλλά αποφεύγει να κατονομάσει την ερωμένη του.
? Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου κυκλοφορεί το βιβλίο της Αν Πάστερνακ με τίτλο «Μια ερωτευμένη πριγκίπισσα», στο οποίο αποκαλύπτεται η ερωτική σχέση της Νταϊάνα με τον πρώην σωματοφύλακά της και λοχαγό του ιππικού Τζέϊμς Χιούϊτ.
? Τον Νοέμβριο του 1995, η Νταϊάνα ομολογεί τη σχέση της με τον Χιουτ σε τηλεοπτική συνέντευξη στο BBC, αλλά αποκλείει το ενδεχόμενο διαζυγίου. Δεκαπέντε εκατομμύρια τηλεθεατές παρακολούθησαν τη Νταϊάνα να ξετυλίγει το κουβάρι της «ματωμένης ψυχής» της λέγοντας ότι έπασχε από βουλιμία για αρκετά χρόνια, ότι ήταν μια σκέτη ντροπή για το βασιλικό περίγυρο και ότι από τότε που θυμάται τον εαυτό της ήταν ένα κορίτσι με στρογγυλά μάγουλα.
? Στις 18 Δεκεμβρίου του 1995 παρεμβαίνει η βασίλισσα Ελισάβετ, ζητώντας από το ζευγάρι να προχωρήσει σε διαζύγιο το οποίο εκδόθηκε τελικά το 1996 στις 28 Αυγούστου ύστερα από 15 χρόνια γάμου. Ελεύθεροι και οι δύο προσπάθησαν να ξαναφτιάξουν τις ζωές τους, αναζητώντας τον έρωτα ο πρίγκιπας στην παλιά του αγαπημένη Καμίλα Πάρκερ και η πριγκίπισσα στον Πακιστανό καρδιοχειρουργό Χασνάτ Χαν.
? Στις 7 Αυγούστου του 1997 αποκαλύπτεται στον Τύπο το ειδύλλιο της Νταϊάνα με τον Ντόντι Αλ Φαγιέντ. Πρόκειται για τον τελευταίο μεγάλο έρωτα της πριγκίπισσας. Για ακόμη μια φορά αρχίζει μια εξαντλητική και ψυχοφθόρα φρενίτιδα από τα Μ.Μ.Ε που διακόπηκε απότομα στις 31 Αυγούστου του 1997 στο Παρίσι, όταν το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε με τον πολυεκατομμυριούχο σύντροφό της Ντότι Αλ Φαγέντ έπεσε με μεγάλη ταχύτητα επάνω σε μια κολόνα, στην προσπάθεια του οδηγού να αποφύγει τους μοτοσικλετιστές παπαράτσι που για άλλη μία φορά την είχαν ακολουθήσει. Η είδηση του θανάτου της σοκάρισε την κοινή γνώμη και στην κηδεία της ο Έλτον Τζον τραγούδησε με τρεμάμενη φωνή το «Αντίο Ρόδο της Αγγλίας».
Σε όλες αυτές τις ημερομηνίες της ζωής της θλιμμένης πριγκίπισσας εμείς οι Έλληνες έχουμε να προσθέσουμε άλλες δύο που πρέπει να αναφερθούν: ? Η μία είναι η Πέμπτη, 19 Σεπτεμβρίου 1996, που η Νταϊάνα επισκέφτηκε τον τάφο ενός φτωχού Έλληνα κάτω από τον ήλιο της Εύβοιας. Μοιάζει με παραμύθι αλλά είναι μια αλήθεια που έκανε το γύρο του κόσμου, όταν η Νταϊάνα ήρθε στην Ελλάδα, για να πει το δικό της δακρυσμένο «αντίο», ανάμεσα στις μαυροφορεμένες γυναίκες της Λίμνης, στα μαύρα κι αυτή, σ? ένα θαρραλέο νέο, τον Γιάννη Καλυβιώτη, που πέθανε από κυστική ίνωση. «Θα σταθώ δίπλα του ως το τέλος» είχε δηλώσει κι έτσι έκανε η πριγκίπισσα από τη συννεφιασμένη Βρετανία.
? Η άλλη ημερομηνία είναι ο Δεκαπενταύγουστος του 1995, όταν όλοι οι δημοσιογράφοι έψαχναν τη Νταϊάνα σε ολόκληρο το Αιγαίο. Ώσπου ήρθε η φωτογραφία της «Ελευθεροτυπίας» να δώσει το γεωγραφικό στίγμα της πριγκίπισσας. Το ρεπορτάζ έλεγε ότι η πριγκίπισσα βάδισε στα στενά δρομάκια της Ύδρας, ντυμένη μ ένα φτηνό -αξίας 10.000 δραχμών- μακό μπλε φόρεμα και παρότι επρόκειτο για την πλέον φωτογραφημένη προσωπικότητα του πλανήτη μας όσοι την είδαν είχαν να λένε για την ταπεινοφροσύνη και το χαμόγελό της. Η φωτογραφία της στην Ύδρα ήταν η μοναδική στο χρονικό διάστημα μετά την δημοσίευση των φωτογραφιών της με τον Ντόντι Αλ Φαγιέντ, για τον οποίο κάποιοι είπαν ότι θα ήταν ο άντρας της ζωής της. Ίσως γι? αυτό εκείνη απλά φρόντισε να τον κρατήσει για πάντα κοντά της.
Παρ' ολ' αυτά η «Λαίδη Ντι» με τη βοήθεια των Μ.Μ.Ε έμεινε στη συνείδηση των πολλών ως η «Πριγκίπισσα του λαού». Ηγήθηκε εκστρατειών για την απαγόρευση των ναρκών κατά προσωπικού, υπήρξε πρέσβειρα του ΟΗΕ σε ανθρωπιστικές αποστολές και ταξίδευε μαζί με τη Μητέρα Τερέζα στην Ινδία για να περιθάλψει φτωχούς και αρρώστους. Η «σόλο» καριέρα της πρώην πριγκίπισσας αποδείχθηκε ακόμη λαμπρότερη. Εκείνη άλλοτε φλέρταρε με τον φακό, τρέφοντας έτσι τη δίψα του κοινού για «περισσότερη Νταϊάνα», άλλοτε όμως ένιωθε την προσωπική ζωή της να περικυκλώνεται ολοένα και πιο ασφυκτικά από τα Μ.Μ.Ε.

ΤΟ ΑΧΙΛΕΙΟΝ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΤΗΣ ΠΡΙΓΚΙΠΠΙΣΑΣ ΣΙΣΙΣ





























Το ανάκτορο βρίσκεται στο ορεινό χωριό Γαστούρι, δέκα χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της πόλης της Κέρκυρας. Η Εθνική οδός Κέρκυρας - Αχιλλείου ακολουθώντας ευθεία διαδρομή μέχρι την περιοχή Ποντή, στρίβει αριστερά σε κείνο το σημείο και μετατρέπεται σε ένα φιδίσιο δρόμο που ανηφορίζει ανάμεσα στους ελαιώνες, ξετυλίγοντας μπροστά στα μάτια του επισκέ­πτη την πλούσια βλάστηση της όμορφης αυτής περιοχής του νησιού. 'Εχοντας σαν πυξίδα το χωριό των Αγίων Δέκα, που στολίζει την καταπράσινη πλαγιά του απέναντι ομώνυμου βουνού φθάνει στο γραφικό χωριό του Γαστουριού. Από εκεί, περνώντας ανάμεσα από τα παλαιά παραδοσιακά σπίτια με τις μικρές βεράντες (μποτζους) , τους όμορφους κήπους με τις πέργολες, τις μπουκαβίλιες και τις μιμόζες, φθάνει σε λίγο στον τελικό του προορισμό. Εκεί, που η φαντασία είναι ελεύθερη να οργιάζει, το παραμύθι ενώνεται με την πραγματικότητα, το καλό σμίγει με το κακό κι η αλήθεια γίνεται ένα με το θρύλο, ένα παράξενο συναίσθημα θα κυριεύσει όποιον για πρώτη φορά ανέβηκε εδώ πάνω κι αντικρύζει την επιβλητική μορφή του Ανακτόρου, να δεσπόζει ανάμεσα στα κυπαρίσσια και τα άλλα εξωτικά άνθη και φυτά που το περιζώνουν. 'Ετσι, χωρίς να το καλοσκεφθεί παρασύρεται σε περιπλάνηση σε μια άλλη εποχή, τότε που το ανάκτορο αποτελούσε το θέρετρο δυο μορφών της ευρωπαϊκής Ιστορίας, που το μόνο κοινό που είχαν μεταξύ τους, ήταν η λατρεία τους προς την Κέρκυρα, την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Την Αυτοκράτειρα της Αυστροουγγαρίας Ελισσάβετ , γνωστή Σίσσι και τον Κάιζερ της Γερμανίας Γουλιέλμο Β'. Εκείνη το έκτισε για να έρχεται και να ξεχνάει τον πόνο της, εκείνος το αγόρασε μετά το θάνατό της, αλλά ο πόλεμος, που ο ίδιος κήρυξε δεν τον άφησε να το χαρεί. ΚΑΪΖΕΡ Σε μια επίσκεψή του στην Κέρκυρα το 1905, ο Κάιζερ (Αυτοκράτορας) από το 1888 της Γερμανίας, Γουλιέλμος Β', φιλοξενήθηκε από το βασιλιά τότε της Ελλάδας Γεώργιο Α', στο Μον Ρεπό, στα θερινά ανάκτορα της Ελληνικής βασιλικής οικογένειας από το 1864, που ενσωματώθηκαν τα ιόνια Νησιά στην Ελλάδα. Ο Βασιλιάς, που ήταν πεθερός της αδελφής του Σοφίας, του πρότεινε τότε να αγοράσει το Αχίλλειο, όπως και έκανε μετά από διαπραγματεύσεις δυο χρόνων, το 1907. Κύριος πλέον ο Κάιζερ του ανακτόρου, προχώρησε σε διάφορες αλλαγές και προσθήκες σ'αυτό, όπως τη μεταφορά του θνήσκοντα Αχιλλέα στη σημερινή του θέση, από το σημείο που δεσπόζει σήμερα ο Νικών Αχιλλέας, που ο ίδιος έφερε. Επίσης έδιωξε από το Αχίλλειο το άγαλμα του ποιητή Χάϊνε, που είχε φέρει και τοποθετήσει η Αυτοκράτειρα στο δάσος του. Τέλος ανήγειρε δίπλα από το Ανάκτορο ένα μεγάλο κτίριο για να στεγάζει τη φρουρά του. 'Ομως το πρώτο του μέλημα ήταν η αναμόρφωση των κήπων του ανακτόρου, που δεν κατοικήθηκε για 9 χρόνια, και φυσικά είχαν παραμεληθεί. Γι'αυτό τον λόγο έφερε διάσημους γεωπόνους, κηπουρούς, αλλά συγχρόνως δέντρα και φυτά, σπάνια τότε, πολλά από τα οποία διατηρούνται και σήμερα. Τα ταξίδια του γινόταν άνοιξη και συνέπιπταν με το Πάσχα. Πολλοί γνωστοί Έλληνες καθώς και ξένοι πολιτικοί, υπουργοί και αξιωματικοί της Γερμανίας επισκέφτηκαν το Αχίλλειο την εποχή που το κατοικούσε ο Κάιζερ. Πολλές φορές η φιλαρμονική της θαλαμηγού του Χοεντζόλερν, επαιάνιζε διάφορα μουσικά κομμάτια, ένα από αυτά διασκευάστηκε και οι παρτιτούρες του δόθηκαν στη Φιλαρμονική του Γαστουρίου, που το παίζει μέχρι και σήμερα κατ'αποκλειστικότητα. Ο Αυτοκράτορας στους περιπάτους του χρησιμοποιούσε το αυτοκίνητό του, κυρίως για την επιστροφή που γινόταν αντικείμενο θαυμασμού από τους κατοίκους του νησιού, αφού πολλοί από αυτούς έβλεπαν κάτι τέτοιο για πρώτη φορά. Οι δημόσιες σχέσεις του στην Κέρκυρα ήταν πολύ καλές, αφού βάφτισε δυο παιδιά από την γύρω περιοχή, αλλά περισσότερο γιατί βοήθησε ενεργά στις ανασκαφές των Αγίων Θεοδώρων στη Γαρίτσα, φέρνοντας ο ίδιος τον Γερμανό αρχαιολόγο Δαίρπφερντ, (είναι αυτός που βοήθησε τον Σλήμαν στις ανασκαφές της Τροίας το 1870) με την βοήθεια του οποίου ανακαλύφθηκαν τα ευρήματα που στεγάζονται σήμερα στο αρχαιολογικό Μουσείο της Κέρκυρας με πρώτη την Γοργόνα. Το τελευταίο του έργο, ήταν η κατασκευή παρατηρητηρίου στον Πέλεκα απ'όπου φαίνεται μεγάλο μέρος του νησιού. Πολλά θα έκανε ο φιλόδοξος αυτοκράτορας της Γερμανίας, όμως το ταξίδι που έκανε το 1914 στην Κέρκυρα έμελε να είναι το τελευταίο. ΕΛΙΣΣΑΒΕΤ Η ζωή της αυτοκράτειρας Ελισσάβετ ήταν γεμάτη από δυσάρεστα γεγονότα, που ταλαιπώρησαν αφάνταστα τον ευαίσθητο χαρακτήρα της. Η μυθιστορηματική αυτή μορφή, που δέσποσε για το κάλλος, τη ν ομορφιά, αλλά και την καλλιέργεια του πνεύματός της, έκανε χιλιάδες θεατές να τη θαυμάσουν όταν η Ρόμυ Σνάϊντερ την ενσάρκωσε σκηνικά στη θρυλική ΣΙΣΣΙ. ΚΕΡΚΥΡΑ - ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ Παρά τον αμοιβαίο έρωτα που είχε με τον άνδρα της, η επιβλητικότητα και αυταρχικότητα της πεθεράς της και η άρνηση της Ελισσάβετ να υποταγεί στους τύπους του Αυτοκρατορικού πρωτοκόλλου, της επέφερε ψυχικό μαρασμό, με συνέπεια να κλονισθεί ανεπανόρθωτα η υγεία της, έτσι ώστε να αναζητήσει την φυγή της από την αυλή με διάφορα ταξίδια. Σε ένα από αυτά, στην Ουγγαρία το 1857 , πέθανε σε ηλικία μόλις δυο χρόνων , η πρώτη κόρη της Σοφία, που είχε πάρει μαζί της, παρά τη θέληση της πεθεράς της, με συνέπεια η ατμόσφαιρα της Αυτοκρατορικής αυλής να γίνει πλέον γι'αυτήν αποπνικτική. Η πεθερά της θέλησε τότε να αναλάβει εξ ολοκλήρου την κηδεμονία των παιδιών της, Ροδόλφου και Γκιζέλας (η Μαρία Βαλερία η τρίτη κορη της γεννήθηκε αργότερα) και η ρήξη μεταξύ τους ήταν αναπόφευκτη. Ο συμβιβαστικός ρόλος που προσπαθούσε να παίξει ο Φραγκίσκος Ιωσήφ, δεν ήταν αρκετός για να βοηθήσει την κατάσταση που συνεχώς επιδεινωνόταν. Με δικαιολογία την κακή υγεία της, η Ελισσάβετ έφυγε σε μεγάλο ταξίδι με την θαλαμηγό Βικτώρια και Αλβέρτος στα νησιά της Μεσογείου, Μαδέρα, Μαγιόρκα, Μάλτα, τις ακτές της Ισπανίας, την Τεργέστη και την άνοιξη του 1861 πέρασε από την Κέρκυρα που ήταν όπως και όλα τα ιόνια νησιά υπό την επικυριαρχία της Μεγάλης Βρετανίας. Φιλοξενήθηκε τότε εδώ από τον ύπατο 'Αγγλο Αρμοστή Sir Henry Storks στη θερινή έπαυλη που βρίσκεται έξω από την πόλη της Κέρκυρας, κοντά στην τοποθεσία Κανόνι και ονομάζεται Μον Pεπός Στο γνωστό αυτό θέρετρο έμεινε η Αυτοκράτειρα τρεις μήνες. Εκεί την επισκέφθηκαν ο Φραγκίσκος Ιωσήφ και η αδελφή της 'Ελενα (Νενέ), χωρίς όμως αυτό να σταθεί αρκετό να διώξει από πάνω της την μελαγχολία που την είχε κυριεύσει. Άρχισε όμως να κά νει μεγάλους περιπάτους στο νησί, να το γυρίζει από άκρη σε άκρη και ο αρχικός της θαυμασμός γι'αυτό μετατράπηκε σε μια απέραντη αγάπη. Η οργιώδης βλάστηση, που συναντούσε παντού, τα ήρεμα γαλάζια νερά του Ιονίου και τα καλωσυνάτα πρόσωπα των κατοίκων του που συναντούσε άρχισαν να της αλλάζουν την διάθεση. 'Ετσι, καθώς αναβίωσαν τα παιδικά της χρόνια που έζησε στη Βαυαρία, άρχισε γι'αυτήν να μεγαλώνει ο πόθος και η αγάπη της για την Κέρκυρα, που έκλεισε για πάντα μέσα της, σαν μια γλυκειά ανάμνηση στην πολυτάραχη ζωή της. Η Ελισάβετ συνέχισε τα ταξίδια της. Σε πολλά από αυτά ξαναπέρασε με την Αυτοκρατορικήτης θαλαμηγό Μιραμάρε από την Κέρκυρα, αλλά και την υπόλοιπη Ελλάδα, που γνώρισε και αγάπησε, επηρεασμένη από τον φιλελληνισμό του λόρδου Βύρωνα, τον οποίο η ίδια εθαύμαζε. Λάτρης καθώς ήταν της αρχαίας Ελλάδας, του πνεύματος και του πολιτισμού της, είχε πολλούς 'Ελληνες δασκάλους. Κατά καιρούς, γνωστοί λόγιοι, ο Ρουσόπουλος, ο Θερμογιάννης, ο Κεφαλάς, ο Πάλλης, ο Παπαδόπουλος και άλλοι, της ενέπνευσαν το ενδιαφέρον για τη μυθολογία, την αρχαία Ιστορία, τα Ελληνικά γράμματα. Στο πρόσωπο όμως του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, Μακεδόνα, τελειόφοιτου της φιλολογίας, ο οποίος προσελήφθη το 1889 ως αναγνώστης της, βρήκε τον άνθρωπο με τις απέραντες γνώσεις, που την μύησε ακόμη περισσότερο στην Αρχαία, αλλά και την νεώτερη Ιστορία. Είναι γνωστοί άλλωστε σε πολλούς οι διάλογοι, οι οποίοι διαμείφθησαν ανάμεσά τους και έδωσαν λαβή να ειπωθεί ότι υπήρξε ένα πλατωνικό ειδύλλιο ανάμεσα σ'αυτήν και το συγγραφέα της "κερένιας κούκλας" . ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ Γεννημένη το 1837 στον Οίκο των Ποσενχόφεν της Βαυαρίας, γόνος της οικογένειας των Wittelsbach και εξαδέλφη του πρώτου βασιλιά της Ελλάδας 'Οθωνα, ανατράφηκε από τους γονείς της, αρχιδούκα Μαξιμιλιανό και Λουδοβίκα με στοργή, αλλά και περίσσια ελευθερία. Πριν προλάβει καλά καλά να ενηλικιωθεί, βρέθηκε παντρεμένη με τον πρώτο της εξάδελφο, γιο της θείας της Σοφίας, τον Φραγκίσκο Ιωσήφ Α ' των Αψβούργων. Η σχέση ανάμεσά τους άρχισε, όταν αυτή ψαρεύοντας αγκίστρωσε κατά λάθος όταν σήκωσε την πετονιά της, την επωμίδα του Αυτοκράτορα, που περνούσε από εκεί τυχαία με την άμαξα και τους συνοδούς του. Χωρίς ο ένας να γνωρίζει την ταυτότητα του άλλου, καθώς η Ελισσάβετ ήρθε από τη Βαυαρία στη Βιέννη με την οικογένειά της, για τους επικείμενους αρραβώνες της μεγαλύτερης αδελφής της 'Ελενας-Νενέ, με τον Φραγκίσκο Ιωσήφ, ένιωσαν μια αμοιβαία έλξη, προάγγελο ενός μεγάλου κεραυνοβόλου έρωτα. Λίγες μέρες αργότερα, στην προγραμματισμένη δεξίωση που ακολούθησε, ο Φραγκίσκος, δεν είχε μάτια παρά μόνο για τη μικρούλα Σίσσι, την οποία ζητούσε αδιάκοπα σε χορό, ενώ οι μητέρες τους Σοφία και Λουδοβίκα, δεν μπορούσαν να το πιστέψουν, όταν προς γενική κατάπληξη ανακοίνωσε τους αρραβώνες μαζί της, αντί της αδελφήςτης όπως είχε συμφωνηθεί. Ο γάμος τους, που έγινε ένα χρόνο αργότερα,το 1854 στην Βιέννη υπήρξε η απαρχή σοβαρών διενέξεων της Ελισάβετ με την πεθερά της. Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ Στις μέρες της ο Αυστριακός θρόνος γνώρισε στιγμές μεγάλης δόξας. Η μυθική ομορφιά της υπήρξε μόνιμο θέμα των μεγάλων προσωπογράφων της εποχής της. Μια Ομορφιά όμως, που συνοδευόταν από ένα μελαγχολικό χαμόγελο, που την έκανε γνωστή ως θλιμμένη Αυτοκράτειρα. Δεν ήταν λίγοι αυτοί, που απέδιδαν το μελαγχολικό της αυτό χαμόγελο με το στόμα πάντα κλειστό, στην κακή κατάσταση των δοντιών της, πράγμα που ήταν γνωστό τότε στην Αυτοκρατορική αυλή. Τα πενιχρά μέσα της εποχής δεν επέτρεπαν παρά μόνο ελάχιστες βελτιώσεις, όμως η Αυτοκράτειρα ήξερε να κρύβει κάθε τι, το οποίο θεωρούσε ότι έπρεπε να μένει μυστικό, όπως έκανε με τον πόνο της, που σε τίποτα δεν επηρέασε την εμφάνιση της ευπάγλου αυτής καλλονής, μια εμφανιση που της επεφερε τη φημη της ωραιότερης γυναίκας τότε της Ευρώπης. Η πνευματική και ψυχική καλλιέργεια καθώς και η ευστροφία που την διέκριναν έδωσαν πολλές φορές λύσεις στις δύσκολες στιγμές που πέρασε η Αυστριακή Αυτοκρατορία. Ο φιλελεύθερος χαρακτήρας της ήταν άλλωστε αυτός που οδήγησε την Αυστρία να δώσει μεγάλες ελευθερίες στον Ουγγρικό λαό μετά την εγκαθίδρυση της δυαδικής μοναρχίας και την στέψη της ίδιας σε Βασίλισσα των Ούγγρων από τους οποίους αγαπήθηκε σαν αληθινή μητέρα. Η προσωπικότητά της ήταν τόσο έντονη, που ολόκληροι μύθοι δημιουργήθηκαν γύρω από το όνομά της. Δυο από αυτούς είχαν σχέση, ο ένας με την διατροφή της και ο άλλος με το χτένισμά της. Πολλοί μιλούσαν για εξοντωτικές δίαιτες που εκανε, για το κρεας που μασουσε και μετα το έφτυνε και άλλα πολλά. Η αλήθεια πρέπει να αναζητηθεί στα πλαίσια της λογικής, αφού η Αυτοκράτειρα έδινε μεγάλη έμφαση στη σιλουέτα της, γι'αυτό της άρεσε η σωστή διατροφή. 'Ετσι έμειναν γνωστοί οι ατέλειωτοι περίπατοι στους οποίους επιδιδόταν , αλλά και η αδυναμία της στο φρέσκο κατσικίσιο γάλα. Βέβαια πολλές φορές η Ελισάβετ υπερέβαλε τρώγοντας κυριολεκτικά σαν πουλάκι, όμως κράτησε την σιλουέτα της λεπτή μέχρι το τέλος της ζωής της να συνοδεύει τη μυθική ομορφιά της. Το χτένισμα των μαλλιών της, την απασχόλησε μετά από ένα χρονικό σημείο της ζωής της, όταν έχανε κάποιες τρίχες κατά τη διάρκειά του, τις οποίες πίστευε ότι έκρυβαν οι κομμώτριες για να μην θυμώνει η ίδια. Βέβαια βλέποντας τα πλούσια μαλλιά της, που έφθαναν μέχρι τη μέση της θα συμφωνήσει κανείς, ότι οι δυο ώρες, που αναφέρεται ότι της έπαιρνε το χτένισμα ημερησίως μάλλον λίγο ήταν. Πολυσυζητημένη μορφή η Ελισάβετ, ενοχλούσε πολλούς, ακόμη και μέσα στην Αυτοκρατορική αυλή, για την ευθύτητα του χαρακτήρα της, έτσι που κάποιοι θέλησαν να την παρουσιάσουν κακιά σαν μάγισσα, με άστατο χαρακτήρα, ίσως για να δικαιολογούν τα παραπατήματα του Αυτοκράτορα, ο οποίος διατηρούσε δεσμό με την ηθοποιό Katharina Stratt, πράγμα άλλωστε που γνώριζαν οι πάντες. ‘Ολη της βέβαια η ζωή ήταν ένα μυθιστόρημα, ένα παραμύθι, γι'αυτό η θρυλική ταινία ΣΙΣΣΙ(σίσσυ) το 1955, υπήρξε μια από τις εμπορικότερες της εποχής της, με την Ρόμυ Σνάιντερ έξοχη στον ρόλο της πανέμορφης Αυτοκράτειρας, έστω με τις όποιες παραποιησεις, που εγιναν για τις αναγκες του έργου. ΔΥΣΑΡΕΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ Στη συνέχεια της ζωής της, απανωτά δυσάρεστα γεγονότα συνέχιζαν να πληγώνουν τον ευαίσθητο χαρακτήρα της. Ο κουνιάδος της Μαξιμιλιανός ο Α, των Αψβούργων τοποθετήθηκε Αυτοκράτορας στο Μεξικό το 1863 από τον Ναπολέοντα της Γαλλίας, όμως μετά την επανάσταση του Μπενίτο Χουαρέζ, συνελήφθη και αφού καταδικάστηκε σε θάνατο, εκτελέστηκε στο Κουαρετάριο το 1867 . Ο Βίκτωρ Ουγκώ έστειλε επιστολή, εκλιπαρώντας τους επαναστάτες να τον λυπηθούν, αυτή όμως έφθασε μισή ώρα μετά τον τουφεκισμό του. Η γυναίκα του Καρλότα, έφθασε στα πρόθυρα της παραφοράς και μισότρελλη κλείστηκε στο Ανάκτορο της Τεργέστης Μιραμάρε, μέχρι να καταλήξει σε ψυχιατρική κλινική. Το 1886 βρέθηκε νεκρός στη λίμνη του Σταρμπέργκερ από άγνωστη αιτία ο αγαπημένος της εξάδελφος Λουδοβίκος Β', βασιλιάς της Βαυαρίας και δυο χρόνια αργότερα έχασε τον πατέρα της. Το 1897 έχασετην αδελφή της Σοφία του Alencon, η οποία κάηκε ζωντανή όταν έπιασε φωτιά το φόρεμά της καθώς προσπαθούσε να κρύψει το τσιγάρο από τον πατέρα της. Από τότε ελάχιστα έμενε στην Αυστρία καθώς είχε επιδοθεί σε μια ατέλειωτη Οδύσσεια. Το 1889 τα Ανάκτορα της Βιέννης και όλος ο λαός της Αυστρίας συγκλονίστηκαν από τον ξαφνικό θάνατο του γιού της, πρίγκηπα του στέμματος Ροδόλφου. Αυτός και η ερωμένη του Μαρία Βετσέρα βρέθηκαν νεκροί σε ένα κυνηγετικό περίπτερο κοντά στη Βιέννη, το Μάγερλινγκ. Αυτός ήταν παντρεμένος με την πριγκίπισσα του Βελγίου Στεφανία, ενώ η Μαρία Βετσέρα ήταν κόρη του Ούγγρου διπλωμάτη βαρώνου Albin Vetsera και της Ελληνίδας 'Ελενας Μπαλτατζή από την Κωνσταντινούπολη. Οι άγνωστες πτυχές του περιστατικού που γέμισε στην αρχή ντροπή την αυτοκρατορική αυλή, ακόμα και σήμερα δεν έχουν εξακριβωθεί. Οι γνώμες των ιστορικών και όσων ασχολήθηκαν με την υπόθεση διχάστηκαν , για το αν υπήρξε πολιτική δολοφονία, ή αυτοκτόνησαν όπως επί το πλείστον πιστεύεται Για την Ελισσάβετ όμως, που ήταν ο αποδέκτης της τελευταίας επιστολής του γιού της, στην οποία μάλιστα εξηγούσε τους λόγους της αυτοκτονίας του, το κτύπημα ήταν βαρύ. Στο πρόσωπό του έβλεπε να κρύβονται και δικές της ιδέες που θα έπαιρναν σάρκα και οστά, αφού ο Ροδόλφος θα ήταν ο επόμενος αυτοκράτορας. Ίσως αυτές τις φιλελεύθερες ιδέες του, να πλήρωσε ο 31 χρονος πρίγκηπας με τη ζωή του, αφού ήταν σε ανοιχτή ρήξη με την αυλή, μια αυλή πανίσχυρη, την οποία ο ίδιος περιφρονούσε. 'Ετσι, η αυτοκτονία του φαντάζει περισσότερο σαν σενάριο κινηματογραφικής ταινίας (όπως και έγινε με τον Ομάρ Σαρίφ, την Άβα Γκάρντνερ και την Κατρίν Ντενέβ στους κύριους ρόλους), καθώς για πολλούς ιστορικούς υπήρξε πολιτική δολοφονία. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ - ΑΧΙΛΛΕΙΟ Ο ψυχικός κόσμος της Ελισσάβετ κλονίστηκε ξανά, αλλά αυτή τη φορά θέλησε να φτιάξει μια κατοικία μακριά από τα ανάκτορα της Βιέννης για να φεύγει και να ξεχνά τον πόνο της. Τότε στο μυαλό της ήλθε η Κέρκυρα και ειδικότερα ένα μέρος που γνώρισε στους περιπάτους της, το Γαστούρι, όπου είχε επιθυμήσει να μείνει μόνιμα μετά από ένα ταξίδι της το 1888. Σε αυτή την επίσκεψη έλαβε χώρα ένα περιστατικό που επηρέασε την πονεμένη Αυτοκράτειρα. Ενώ καθόταν θλιμένη στον κήπο της Βίλλας του Bραίλα, φιλοξενούμενη της χήρας του Κερκυραίου φιλόσοφου και ποιητή, η μεθυστική μυρωδιά των ανθών της άνοιξης και η ιωδιούχος οσμή, η οποία ανεδύετο από την θάλασσα την μέθυσαν και αποκοιμήθηκε. 'Οταν ξύπνησε η διάθεσή της είχε αλλάξει, ήταν μια άλλη Ελισάβετ ευδιάθετη, πρόσχαρη. Η αλλαγή παραξένεψε την οικοδέσποινα, η οποία της προσέφερε ένα ποτήρι γάλ α, το οποίο ζήτησε η Αυτοκράτειρα, ρωτώντας την ταυτόχρονα για την αλλαγή της συμπεριφοράς της. Η Ελισάβετ απάντησε πως τόσο πολύ μαγεύτηκε από το περιβάλλον που θα ήθελε κι αυτή να κτίσει μια βίλλα στην Κέρκυρα. Απαντώντας εύχαρις η χήρα Βραίλα της είπε, ότι της χαρίζει την βίλλα της! Σε σύντομο χρονικό διάστημα η βίλλα γκρεμίστηκε από την Ελισσάβετ. Στη θέση της άρχισε να κτίζεται ένα νεοκλασσικό κτίριο υπό τις οδηγίες του Αυστριακού πρόξενου στην Κέρκυρα, βαρώνου Αλέξανδρου Βάτσμπεργκ, με τον ο ποίο είχε επιχειρήσει παλιά να κάνει το ταξίδι του Οδυσσέα και όνειρό του ήταν να φτιάξει γι'αυτήν, ένα παλάτι σαν του Αλκίνοου, όπου τους κήπους του θα στόλιζαν αγάλματα της Ελληνικής μυθολογίας, σπάνια φυτά και ανάμεσά τους η θλιμμένη Αυτοκράτειρα θα εύρισκε τη γαλήνη. 'Ομως ο Βάτσμπεργκ πέθανε τον ίδιο χρόνο και η εποπτεία του έργου ανατέθηκε στον πρώην αξιωματικό της θαλαμηγού της Μιραμάρε, Αύγουστο Μπούκοβιτς, ο οποίος έφερε τον Ιταλό αρχιτέκτονα από την Νάπολι, Ραφαέλλε Καρίτο, που μετέβαλε την έπαυλη σε ένα μικρό ανάκτορο, μια μικρογραφία εκείνων της Βιέννης. Η ανέγερση τελείωσε το 1891. Η Ελισσάβετ ανέλαβε να το διακοσμήσει η ίδια όπως και έκανε με δικές της εμπνεύσεις, αλλά και επηρεασμένη από τον Χριστομάνο. Το νεοκλασσικό αυτό κτίριο έχει σαν κύριο ρυθμό τον Πομπιανό, όμως κάνουν την εμφάνισή τους ο Ρωμανικός, ο Ιωνικός και ο Αιολικός. Η ίδια, θέλοντας να βρεθεί κατά την εδώ παραμονή της ανάμεσα σε θεότητες της αρχαιότητας και τους ήρωες των επών του Ομήρου, το κόσμησε μέσα κι έξω με παραστάσεις και έργα τέχνης, με θέματα την Ελληνική μυθολογία και ιστορία. Ειδικότερα, τα γλυmά, τα οποία έχουν θέματα παρμένα από την αρχαία εποχή, είναι αντίγραφα τα περισσότερα των ανασκαφών της Πομπηίας και της Καμπάνιας. Η ονομασία ΑΧΙΛΛΕΙΟΝ εδόθη από την Αυτοκράτειρα λόγω της ιδιαίτερης λατρείας της προς τον κεντρικό ήρωα της Ιλιάδας και του Τρωικού πολέμου, τον βασιλιά του στρατού των Μυρμιδόνων Αχιλλέα, προς τον οποίο αφιέρωσε το Ανάκτορο επειδή γι'αυτήν εξέφραζε ταυτόχρονα την δύναμη και την ομορφιά. Ηταν γι' αυτήν ένας ήρωας, που όσο δυνατός και ατρόμητος ήταν, άλλο τόσο την συγκινούσε η θεϊκή ομορφιά του και η ευαισθησία της ψυχής του. Στο παλάτι η Ελισάβετ τοποθέτησε έμβλημα, ένα δελφίνι και μια κορώνα. 'Ετσι κάποιος ξέρει ότι όταν ένα αντικείμενο έχει πάρει αυτό το σήμα, άλλοτε ανήκε στο Αχίλλειο. Το έμβλημα συναντάται σημερα σε όλες τις κλειδαριές από τις πόρτες, οι οποίες έχουν διασωθεί. Ερχόταν έκτοτε η Ελισσάβετ στο Αχίλλειο δυο φορές το χρόνο, κάθε Άνοιξη και Φθινόπωρο. Σε ένα από τα ταξίδια της, το 1891 με την θαλαμηγό Ιέραξ συνοδεύτηκε από το Χρηστομάνο, τον οποίο ξενάγησε στο νεόκτιστο τότε ανάκτορο και μαζί του επιδόθηκε σε μεγάλους περιπάτους. Εκτός από το Ποντικονήσι το οποίο ονόμαζε νεκρονήσι του Μπέκλιν, επισκέφθηκε το σπίτι του Καποδίστρια, το μοναστήρι της Παλαιοκαστρίτσας, τους 'Ερμονες και παντού γινόταν αντικείμενο λατρείας από τους κατοίκους της Κέρκυρας που την λάτρευαν. Η τιμή προς το πρόσωπό της έγινε όταν η κεντρική παραλιακή οδός των Φαιάκων μετονομάστηκε με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Κερκυραίων υπό τον Δήμαρχο Μιχαήλ Θεοτόκη το 1888, σε Λεωφόρος Αυτοκράτειρας Ελισσάβετ . Η ίδια ανταποκρίθηκε στην αγάπη των κατοίκων του χωριού του Γαστουρίου, έτσι ώστε όταν δημιουργήθηκε πρόβλημα από έλλειψη νερού, με δική της δαπάνη κατασκευάστηκε φρέαρ, που διπλασίασε αυτό που ήδη υπήρχε. Είναι η γνωστή πηγή της Αυτοκράτειρας Ελισσάβετ , στην τοποθεσία Πλάτανος. Απλή, πονεμένη, λιτή η λεπτή φιγούρα της περιπλανιόταν ανάμεσα στα αγάλματα που στόλιζαν τους κήπους και το δάσος του Αχιλλείου. Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ Αντάξιο της ταραγμένης ζωής της ήλθε το τέλος της το 1898. Σε ένα ταξίδι της στην Ελβετία, κατέκλυσε στο ξενοδοχείο Beau Rivage, το οποίο βρίσκεται στη λίμνη της Γενεύης μαζί με την Βαρώνη Sztaray, αλλά με ψευδώνυμο. 'Ενας αναρχικός Ιταλός που άκουγε στο όνομα Lujgi Luckeni, οικοδόμος, νόθος και αποτυχημένος στη ζωή του, άκουσε πως στη Γενεύη κυκλοφορεί μια όμορφη βασίλισσα. Από ένα δημοσίευμα Ελβετικής εφημερίδας έγινε αντιληπτό πως αυτό ήταν το Beau Rivage. 'Ισως ήταν η ευκαιρία γι'αυτόν να μείνει το όνομά του στην Ιστορία. Αυτό σκεφτόταν όταν οπλισμένος με μια λίμα, την οποια ειχε μετατρεψει σε ενα κοφτερο στιλέτο, παραφύλαγε έξω από το ξενοδοχειο κρατωντας στο αριστερο του χερι μια ανθοδέσμη. 'Οταν η Αυτοκράτειρα και η Βαρώνη βγήκαν από το ξενοδοχείο, από την εμφάνισή τους κατάλαβε ότι η μια από τις δυο ήταν ο στόχος του, ποιά όμως; Καθώς πλησίαζαν προς το μέρος του, σίγουρα δεν θα μπορούσε να κάνει λάθος. Η Αυτοκράτειρα παρά την ηλικία της διατηρούσε ακόμη την σιλουέτα της, το λυγερό της παράστημα, όλη την αρχοντιά της και έντονα τα σημάδια της μυθικής της ομορφιάς. Ο Lucheni της πρόσφερε την ανθοδέσμη. 'Οταν αυτή έσκυψε να μυρίσει τα λουλούδια, αυτός με μια αστραπιαία κίνηση την κτύπησε με το στιλέτο, που είχε κρύψει ανάμεσά τους. Κανείς δεν κατάλαβε, ότι επρόκειτο για δολοφονική απόπειρα. Η Ελισάβετ με την βοήθεια της Βαρώνης σηκώθηκε και οι δυο γυναίκες περπάτησαν και μπήκαν στο πλοίο, που περνάει απέναντι, νομίζοντας ότι ο άγνωστος άνδρας την είχε κτυπήσει γροθιά. Λίγο μετά την αναχώρηση του πλοίου η Ελισάβετ ζαλίστηκε και έπεσε. Αφού της ξεκούμπωσαν το φόρεμα, είδαν μια μικρή κηλίδα αίματος στο μέρος της καρδιάς. 'Ηταν πλέον αργά για να της προσφερθεί οποιαδήποτε βοήθεια. Η Αυτοκράτειρα άφηνε λίγο αργότερα την τελευταία της πνοή μέσα στο ξενοδοχείο Beau Rivage. 'Ηταν τον Σεπτέμβριο του 1898 σε ηλικία τότε 61 χρονών. Στο άκουσμα του θανάτου της, βαρύ πένθος απλώθηκε σε όλη την Αυστρία, αλλά και την Ουγγαρία όπου την λάτρευαν. "Οι Ούγγροι έχασαν έναν μεγάλο σύμμαχο και φίλο", είπε ο άνδρας της, που μέσα στον πόνο του παρηγορήθηκε με την ιδέα ότι η Σίσσι(σίσσυ) του δεν θα έφευγε ποτέ για μακριά. Μετά την άφιξη του Φραγκίσκου Ιωσήφ στη Γενεύη και την νεκροψία που ακολούθησε, η σορός της μεταφέρθηκε αρχικά στον καθεδρικό ναό της πόλης και από εκεί στην Αυστρία που ετάφη στον Μονή των Καπουτσίνων της Βιέννης, τόπο ενταφιασμού των Αψβούργων. Ο δολοφόνος της αυτοκτόνησε στη φυλακή που βρισκόταν έγκλειστος το 1910 .Για 9 χρόνια το Αχίλλειο έμεινε ακατοικητο, με επιστατη τον αυστριακο Φερδινάνδο Μποντέμπο, άλλοτε αξιωματικό στην Αυτοκρατορική θαλαμηγό Μιραμάρε, στον οποίο ο Φραγκίσκος Ιωσήφ ανέθεσε την επιτήρηση και συντήρηση του κτιρίου, μέχρι να βρεθεί αγοραστής, για να το πουλήσουν, μαζί με την κόρη του Μαρία Βαλερία στην οποία το είχε αφήσει κληρονομιά η Ελισσάβετ.

ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΩΣΤ/ΠΟΛΗ











Η Αγία Σοφία (επίσης Αγια-Σοφιά), Ιερός Ναός της του Θεού Σοφίας, της Κωνσταντινούπολης είναι ένας πρώην Ορθόδοξος ναός, κατά πολλούς ο σημαντικότερος όλων των εποχών και τόπων και μέγα αριστούργημα της χριστιανικής αρχιτεκτονικής. Μετά την πτώση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ο ναός μετατράπηκε αρχικά σε Μουσουλμανικό τέμενος, ενώ σήμερα είναι μουσείο και χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων. Η Αγία Σοφία θεωρείται σήμερα ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της παγκόσμιας κληρονομιάς και θαύμα της αρχιτεκτονικής. Στα Τουρκικά προφέρεται κατά την ελληνική δημώδη ονομασία της Ayasofya (Μουζεσί).
Πίνακας περιεχομένων[Απόκρυψη]
1 Ιστορία
2 Αρχιτεκτονική
3 Μωσαϊκά
4 Εξωτερικές συνδέσεις
4.1 Στα Ελληνικά
4.2 Σε άλλες γλώσσες
//

[Επεξεργασία] Ιστορία
Τον 4ο αιώνα μ.Χ. είχε χτιστεί στη θέση της, Αγίας Σοφίας άλλος ναός, ο οποίος καταστράφηκε κατά τη Στάση του Νίκα το 532. Το κτίσιμο του νέου ναού αποφασίστηκε και δρομολογήθηκε από τον Αυτοκράτορα Ιουστινιανό τον Α' το 532. Αρχιτέκτονες του ναού ήταν οι γεωμέτρες Ανθέμιος από τις Τράλλεις και ο Ισίδωρος της Μιλήτου. Ο ιστορικός Θεοφάνης και ο ανώνυμος χρονογράφος περιγράφουν τα εγκαίνια που τελέστηκαν στις 27 Δεκεμβρίου του 537. Τότε και σύμφωνα με το θρύλο, μόλις ο Ιουστινιανός αντίκρυσε τελειωμένο το ναό προχώρησε μόνος μέχρι τον άμβωνα , εξέτεινε τα χέρια του προς τον ουρανό και ανέκραξε: "Δόξα τω θεώ τω καταξιώσαντί με τοιούτον έργον επιτελέσαι. Νενίκηκά σε Σολομών!", θέλοντας έτσι να εκφράσει το θαυμασμό του για το μνημείο το οποίο ήταν πιο θαυμαστό από τον Ναό του Σολομόντα στα Ιεροσόλυμα. Τριακόσια και πλέον εκατομμύρια χρυσών δραχμών, κατ΄ αντιστοιχία, είχαν δαπανηθεί για την ανέγερση αυτού του Ναού. Τα "θυρανοίξια" της Αγιάς Σοφιάς ακολούθησαν θυσίες χιλιάδων ελαφιών, βοών, προβάτων και ορνίθων και διανομή χιλιάδων μοδίων σίτου στους φτωχούς καθώς και πολυήμερη πανήγυρη.Στο προαύλιο του ναού λέγεται πως υπήρχε κρήνη στην οποία ανεγράφετο η φράση "νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν", ξέπλυνε δηλάδη τις αμαρτίες σου και όχι μόνο το πρόσωπό σου. Η φράση αυτή, αν αναγνωσθεί ανάποδα (από δεξιά προς τα αριστερά) αποδίδει τις ίδιες λέξεις και επομένως και το αυτό νόημα. Δυστυχώς 20 χρόνια μετά τα πρώτα εγκαίνια μετά από φοβερό σεισμό ο τολμηρότατος στη σύλληψη και κατασκευή, για την εποχή του, θόλος (τρούλος) κατέπεσε και συνέτριψε την αψίδα παρά τον ιερό άμβωνα, τον ίδιο τον άμβωνα, το κιβώριο και την Αγία Τράπεζα. Τότε ανέλαβε ο ανηψιός του Ισιδώρου ο Ισίδωρος ο νεότερος, ισάξιος του θείου του και έκτισε τον νέο θόλο που υφίσταται μέχρι σήμερα. Στις 24 Δεκεμβρίου του 563 υπό τον Πατριάρχη Ευτύχιο τελέστηκαν τα δεύτερα εγκαίνια παρουσία του Αυτοκράτορα και του λαού της Κωνσταντινούπολης.Ο ναός αποτέλεσε σε όλη τη διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας την έδρα του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως και σημαντικότερος ναός της Ορθόδοξης εκκλησίας. Κατά την περίοδο των Σταυροφοριών και συγκεκριμένα κατά την περίοδο 1204-1261 ο ναός έγινε Ρωμαιοκαθολικός και μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453 μετατράπηκε σε μουσουλμανικό τέμενος. Ειδικότερα και κατά την διάρκεια της άλωσης από τους Φράγκους, η Αγία Σοφία υπέστη τεράστιες ζημιές. Επίσης κατά την περίοδο την Οθωμανικής Αυτοκρατορίας έγιναν στο ναό σημαντικές καταστροφές στις τοιχογραφίες του ναού (ασβεστώθηκαν), αφού η απεικόνιση του ανθρώπινου σώματος θεωρείται βλασφημία για το Ισλάμ. Ο ναός με την σπουδαία αρχιτεκτονική του αποτέλεσε πρότυπο για την κατασκευή και άλλων τεμενών όπως το Μπλε Τζαμί.To 1930 o Μουσταφά Κεμάλ, στα πλαίσια του εκσυγχρονισμού της Τουρκίας μετέτρεψε το τέμενος σε μουσείο. Σήμερα ο ναός εξακολουθεί να είναι μουσείο, ενώ πραγματοποιούνται σε αυτόν πολιτιστικές εκδηλώσεις, αλλά και εκδηλώσεις που θεωρούνται από ορισμένους ότι δεν αρμόζουν στο χώρο, όπως επιδείξεις μόδας. Παράλληλα γίνονται προσπάθειες για τη διάσωση των ψηφιδωτών του ναού.

[Επεξεργασία] Αρχιτεκτονική
Ο ναός είναι κτισμένος σε αρχιτεκτονικό ρυθμό βασιλικής με τρούλο. Ο κυρίως χώρος του κτίσματος έχει σχήμα περίπου κύβου. Τέσσερις τεράστιοι πεσσοί, (κτιστοί τετράγωνοι στύλοι), που απέχουν μεταξύ τους ο ένας από τον άλλο 30 μ., στηρίζουν τα τέσσερα μεγάλα τόξα πάνω στα οποία εδράζεται ο τρούλος, με διάμετρο 31 μέτρων. Ο τρούλος δίνει την εντύπωση ότι αιωρείται εξαιτίας των παραθύρων που βρίσκονται γύρω στη βάση του (ο σύγχρονος ιστορικός Προκόπιος λέει: ...δίνει την εντύπωση οτι είναι ένα κομμάτι ούρανου που κρέμεται στη γη...).
Γενικά ο ναός είναι ορθογώνιο οικοδόμημα μήκους 78,16 μ. και πλάτους 71,82 μ. κτισμένο στη ΝΔ. πλευρά του πρώτου λόφου της Πόλης με κατεύθυνση ΝΑ. Περιβάλλεται από δύο αυλές την βόρεια και την δυτική καλούμενη και αίθριο. Συνορεύει Ν με τα Πατριαρχικά κτίρια τα οποία συνδέονταν με το Αυγουσταίο, τη μεγάλη δηλαδή πλατεία που βρίσκοταν το λαμπρό από πορφυρό μάρμαρο άγαλμα της Αυγούστας Ελένης.

Κάτοψη της Αγιάς Σοφιάς. Από δεξιά προς αριστερά: το αίθριο, ο έξω και έσω νάρθηκας, ως κάθετοι διάδρομοι, με την άνω ΝΔ. πύλη, όπου το Προπύλαιο του Νάρθηκα και δεξιά το αποδυτήριο και την κάτω ΒΑ. πύλη και ο κυρίως Ναός
Εσωτερικά ο Ναός διαιρείται από δύο κιονοστοιχίες εξαρτώμενες από τους πεσσούς σε τρία κλίτη. Ο όλος Ναός αποτελείται από τα εξής μέρη:
Το αίθριο: υπαίθρια μαρμαρόστρωτη και περίστυλη αυλή στο μέσον της οποίας ήταν η "κομψή φιάλη" η μαρμάρινη κρήνη που έφερε την ονομαστή καρκινική επιγραφή "ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ". Στο αίθριο επίσης φέρονται κάποια ίχνη οικοδομήματος.
O έξω και o κυρίως νάρθηκας: Πέντε πύλες από το αίθριο οδηγούν στον έξω νάρθηκα και απο αυτόν άλλες πέντε πύλες οδηγούν στον εσωτερικό νάρθηκα, από τις οποίες η μεσαία πύλη λέγεται και Μεγάλη ή Ωραία Πύλη. Από τον έσω νάρθηκα εννέα πύλες, τρεις ανά κλίτος οδηγούν στον κυρίως Ναό. Οι τρεις μεσαίες εξ αυτών καλούνται Βασιλικές πύλες επειδή εξ αυτών εισήρχετο ο Αυτοκράτορας στις επίσημες τελετές. Και οι δύο νάρθηκες καταλάμβάνουν περίπου το ίδιο πλάτος του Ναού με μικρό μήκος εισόδου ο καθένας. Εκατέρωθεν του νάρθηκα διασώζονται προσαρτήματα μεγάλης ιστορικής σημασίας. Το προς Ν. εκαλείτο Προπύλαιο του Νάρθηκα ή Ωραία Πύλη που από τον 10ο αιώνα ήταν η κύρια είσοδος στον Ναό. Δεξιά αυτού του προπυλαίου ήταν το αποδυτήριον (μητατώριον) όπου ο Αυτοκράτορας κατά την είσοδό του άλλαζε το τζιτζάκιο και φορούσε το σαγίο. Πάνω από τον έσω νάρθηκα είναι ο γυναικωνίτης, εξ ου και το όνομα "νάρθηξ γυναικωνίτιδος" η είσοδος στον οποίο οδηγούσε άλλο προαύλιο της Β. πλευράς (στο σχέδιο κάτω πλευράς).
Ο κύριος Ναός: Η είσοδος στον κυρίως Ναό όπως προαναφέρθηκε ήταν οι τρεις Βασιλικές πύλες και οι έξι, ανά τρεις εκατέρωθεν, του έσω νάρθηκα. Ο κυρίως Ναός χωρίζεται σε τρία κλίτη (στοές θα λέγαμε σήμερα) των οποίων το μεσαίο είναι διπλάσιου πλάτους των εκατέρωθεν. Το εσωτερικό σχέδιο είναι απλούν. Τέσσερις πεσσοί, κτιστοί στύλοι, συνδέονται μεταξύ τους με υπερώα τόξα στα οποία και φέρονται επιθόλια τόξα συναποτελώντας έτσι μια περιμετρική βάση επί της οποίας και εδράζει ο τεράστιος θόλος. Η περιμετρική βάση φέρει πλήθος στυλιδίων υπό μορφή παραθύρων από τα οποία και ολόκληρος ο Ναός καταυγάζεται από το φως. Η όλη κατασκευή παρουσιάζει πράγματι την εντύπωση μια αρμονίας φωτός και αρχιτεκτονικής. Τα 100 αυτά παράθυρα, 40 επί της στεφάνης του θόλου και τα υπόλοιπα στα ημιθόλια,τις κόγχες και τους τοίχους προσδίδουν την εικόνα της ανακρέμασης του θόλου από τον ουρανό, οι δε ακτίνες του Ήλιου που εισέρχονται στο χώρο δίνουν την εντύπωση να άγονται από τους ουρανούς. Γενικά τα τόξα, τα ημιθόλια και ο εκπληκτικός θόλος στηρίζονται στους τέσσερις πεσσούς οι λίθοι των οποίων φέρονται στερεομένοι με χυτό μόλυβδο και σιδερένιους μοχλούς. Στη δε κατασκευή του θόλου έχουν χρησιμοποιηθεί ελαφρόπετρες από την Ρόδο που φέρουν την επιγραφή "Μεγάλης Εκκλησσίας του Κωνσταντίνου". Εξωτερικά και επί της κορυφής του θόλου φέροταν ο μέγας "ερυσίπτολις σταυρός" (=έρεισμα της πόλης), που έχει αντικατασταθεί με την ημισέληνο.

ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ




Η Κωνσταντινούπολη, και σήμερα διεθνώς Ιστανμπούλ (στα τουρκικά İstanbul), και επίσης για τους Έλληνες "Πόλη", "Βασιλεύουσα" και "Επτάλοφος" ως συνέχεια της Ρώμης, είναι η πολυπληθέστερη σήμερα πόλη της Τουρκίας και το κύριο πολιτισμικό και οικονομικό κέντρο της. Ίσως είναι η πιο γνωστή ιστορική πόλη του κόσμου μετά τη Ρώμη και την Αθήνα.
Η σημερινή τοποθεσία της Κωνσταντινούπολης κείται επί της αρχαίας πόλης Βυζάντιο, εκ του ονόματος του εκ Μεγάρων ιδρυτή Βύζαντα 667 π.Χ.. Η λέξη Βυζάντιον ετυμολογικά παράγεται εκ του βύω, τό οποίο σημαίνει παραγεμίζω, παντελώς πληρώ. Η ονομασία αναφέρεται στην υπερπληθώρα παραγωγή σιτηρών λόγω γειτνιάσεως με την Μαύρη Θάλασσα και υποδηλοί ότι από αρχαιοτάτων χρόνων η τοποθεσία ήταν σταυροδρόμι εμπορίου και πολιτισμών. Η Κωνσταντινούπολη, όντας η πρωτεύουσα του Βυζαντίου, υπήρξε κέντρο του ελληνικού στοιχείου για πάνω από χίλια χρόνια. Κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής περιόδου το Ελληνικό στοιχείο ανθούσε υπό την προστασία της αυτοκρατορίας και η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο ανάπτυξής του. Μετά από την κατάληψη από τους Ρωμαίους της Αθήνας,ο Ελληνισμός βρήκε μέσο διάνθησης αργότερα την Κωνσταντινούπολη.
Υπήρξε πρωτεύουσα τριών διαδοχικών αυτοκρατοριών: της Ρωμαϊκής (324-395), Βυζαντινής (395 -1453), και Οθωμανικής (1453-1922) με συνέπεια την ανάδειξη αλλά και τη γεφύρωση των τριών πολιτισμών σε μια σύμμεικτη σήμερα παρουσία.
Πίνακας περιεχομένων[Απόκρυψη]
1 Ιστορία
2 Η Κωνσταντινούπολη σήμερα
3 Σημαντικότερα Αξιοθέατα
4 Δείτε επίσης
5 Εξωτερικές συνδέσεις
//

[Επεξεργασία] Ιστορία
Ιδρύθηκε από τον Κωνσταντίνο Α' το 324 στην τοποθεσία που βρισκόταν η αποικία των Μεγαρέων και εξελίχθηκε γρήγορα ως η νέα πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής (και μετέπειτα Ελληνικής-Βυζαντινής) αυτοκρατορίας.Το αρχικό όνομα της νέας πόλης ήταν Νέα Ρώμη με την έννοια της "νέας πρωτεύουσας" που δεν υπήρχε ακόμη τέτοιος όρος. Είναι χτισμένη πάνω σε επτά λόφους όπως και η Ρώμη. Στις 11 Μαΐου του 330 τελέστηκαν με ανάλογη λαμπρότητα τα επίσημα εγκαίνια της πόλης που ονομάστηκαν γενέθλια. Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α' ο Μέγας μετά την παρακολούθηση αγώνων στο ανακαινισμένο ιππόδρομο, που ανεγέρθηκε κατά απομίμηση εκείνου του Σεβήρου στη Ρώμη, καθισμένος σε χρυσό θρόνο, έδωσε εντολή την ίδια ημέρα και άνοιξαν οι θέρμες (λουτρά) του Ζεύξιππου ενώ μοιράστηκαν ενθυμήματα. Από το 330 μέχρι το 333 κόπηκαν χρυσά νομίσματα που έφεραν την επιγραφή: "CONSTANTINOPOLI" από τα οποία και αποδεικνύεται σαφέστατα ότι το όνομα Κωνσταντινούπολη κυριάρχησε από το ίδιο έτος των εγκαινίων της πόλης. Η Εκκλησία καθίδρυσε και ιδιαίτερη ετήσια εορτή των εγκαινίων, το λεγόμενο Γενέθλιον της Κωνσταντινούπολης στις 11 Μαΐου.
Η Κωνσταντινούπολη αλώθηκε δυο φορές, το 1204, από τους Σταυροφόρους της Δ' Σταυροφορίας και το 1453 από τον Μωάμεθ τον Β' τον Πορθητή.

[Επεξεργασία] Η Κωνσταντινούπολη σήμερα

Άποψη της Κωνσταντινούπολης από τον Βόσπορο.
Σήμερα είναι η πρώτη σε πληθυσμό πόλη της Τουρκίας με περίπου 16.000.000 κατ., ενώ είναι γνωστή στον περισσότερο κόσμο με το όνομα İstanbul. Το όνομα İs-tan-bul αποτελεί φωνητική παραφθορά της ελληνικής φράσης "Εις την Πόλιν". Βρίσκεται ακριβώς επί του 41ου βόρειου παραλλήλου.
Η Κωνσταντινούπολη είναι έδρα της Ορθοδοξίας, του ανατολικού χριστιανικού κόσμου, στην τοποθεσία Φανάρι βρίσκεται το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο θεωρείται η καρδιά όλου του Ορθόδοξου χριστιανισμού.
Η ιστορική πόλη βρίσκεται σε μια μικρή χερσόνησο που περιβάλλεται από Νότια την Προποντίδα, Ανατολικά το στενό πέρασμα του Βοσπόρου, προς βορρά τον Κεράτιο κόλπο και είναι χτισμένη σε επτά λόφους για αυτό λέγεται και επτάλοφος πόλη. Στην άλλη όχθη του Κεράτιου ακριβώς απέναντι της βρίσκεται η σύγχρονη συνοικία Beyoglu, σύμβολο της περιοχής ο πύργος (Galata Kulesi), που είναι χτισμένος επί κυριαρχίας των Γενουατών πριν την κατάκτηση της πόλης από τους Οθωμανούς.

[Επεξεργασία] Σημαντικότερα Αξιοθέατα
Η Κωνσταντινούπολη είναι η μόνη πόλη στο κόσμο που βρίσκεται επί δύο ηπείρων, της Ευρώπης και της Ασίας. Ο Κεράτιος κόλπος χωρίζει την ευρωπαϊκή πόλη σε δύο τμήματα: την αρχαία πόλη (σημ. Eminonu) προς νότο, τον Γαλατά (Galata) και την αρχαία Πέρα (σημ. Beyoğlu) προς βορρά - δηλαδή δεξιά του Κεράτιου και απέναντι επί της ασιατικής ακτής το Σκουτάρι (σημ. Üsküdar). Σημαντικότερα αξιοθέατα για ένα επισκέπτη σήμερα στη Πόλη είναι:
Α) Επί της παλαιάς πόλης σημερινή περιοχή Eminönü (όπου και η Αγιά Σοφιά) βρίσκονται:
Το Aρχαιολογικό μουσείο (Arkeoloji Müzesi). Το μουσείο αυτό ιδρύθηκε επί βασιλείας του Σουλτάνου Αμντούλχαμίτ Β΄ από τον ζωγράφο και συλλέκτη Οσμάν Χαμντί-Μπεη. Έχει δύο ορόφους (ισόγ. με αριθμημένες αίθουσες 1 - 20 και 1ο όρ. με 16 αίθουσες). (Βόρεια του Τόπ Καπί).
Το Mουσείο της αρχαίας Ανατολίας (Eski Şark Eserleri Müzesi)
Το Mουσείο κεραμικών Τσινιλί Κιοσκ (Çinili Köşk)
Το Ανάκτορο "Τοπ-Καπί" (Topkapı Sarayı) - Πολύ κοντά στην Αγιά Σοφιά.
Η Αγία Σοφία (Ayasofya Müzesi) που δεσπόζει με τους 4 μιναρέδες και δίπλα ο Ιππόδρομος (At Meydanı)
Η ιστορική εκκλησία της Χώρας (Kariye Müzesi), (Βόρεια κοντά στη πύλη του Ανδριανού).
Η εκκλησία "Παναγία η Παμμακάριστος" ή Μονή Παμμακάριστου (Fethiye Camii Müzesi)(κοντά στο Οικουμενικό Πατριαρχείο).
Η εκκλησία της Αγίας Ειρήνης (Aya İrini Kilisesi) (δίπλα και Β. στην Αγιά Σοφιά).
Το Tέμενος του Σουλεϋμάν (Süleymaniye Camii), (δυτικά της γέφυρας του Γαλατά)
Το Μπλε Τζαμί (Sultan Ahmet Camii ἠ The Blue Mosque) που δεσπόζει με τους 6 Μιναρέδες, έναντι των 4 της Αγιάς Σοφιάς - κοντά και ΝΔ της Αγιάς Σοφιάς.
Η εκκλησία των Αγίων Σέργιου και Βάκχου. (Küçük Ayasofya Camii) (-ΝΔ σχεδόν δίπλα στον Ιππόδρομο).
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αριστερά και στο μέσον του Κεράτιου Κ.
Οι δύο Aγορές / Παζάρς (Bazaars) η αιγυπτιακή "Μίσιρ τσαρσί", (Mısır Çarşısı, Μίσιρ = Αίγυπτος, στα τουρκικά) και η σκεπαστή "Καπαλί τσαρσί" (Kapalı Çarşı, Μεταξύ του Ιπποδρόμου και της γέφυρας Γαλατά).
Για την επίσκεψη όλων σχεδόν των παραπάνω σημείων δεν κρίνονται απαραίτητα τα συγκοινωνιακά μέσα (εκτός των ιστορικών πυλών των τειχών και των πέριξ αυτών χώρων)
Β) Η Μοντέρνα Πόλη αρχίζει από τη παλαιά "Πέρα", σημ. Beyoğlu, βόρεια της Γέφυρας Γαλατά, όπου άξια επίσκεψης είναι:
Η Γέφυρα του Γαλατά
Ο Πύργος του Γαλατά
Η Πλατεία Τακσίμ
Το Στρατιωτικό Μουσείο
Το Ναυτικό Μουσείο
Το Τζαμί στο Ντολμά-μπαχτσέ
Το Τζαμί της νίκης
Το Τέμενος Κιλίς Αλί Πασά
Ο Πύργος του Ρολογιού, σε ρυθμό μπαρόκ.
Το Ανάκτορο του Ντολμά-μπαχτσέ (το σημαντικότερο αξιοθέατο στη περιοχή).
Το Ανάκτορο Μπεηλέρμπεη.
Το Ανάκτορο Κιουτσιουκσού,
Το Ανάκτορο Γιλντίζ με το ομώνυμο πάρκο, και
Το Ανάκτορο Σιραγάν.
Σημαντικά επίσης είναι και τα κάστρα κατά μήκος του Βοσπόρου όπου και κυριαρχούν το Ρούμελη Χισάρ (Ευρωπαϊκή Τουρκία), και το Κάστρο της Ανατόλιας ή Ανάντολου Χισάρ (στην ασιατική ακτή).

5.7.08

Η Δούκισσα της Πλακεντίας







Δούκισσα της Πλακεντίας ή Σοφία Λεμπρέν (Sophie de Marbois-Lebrun) (1785-1854). Γεννήθηκε το 1785 στη Πενσυλβάνια των Η.Π.Α. και ήταν κόρη του εκεί επιτετραμμένου Γάλλου διπλωμάτη Φραγκίσκου Μπαρμπέ ντε Μπαρμπουά. Το 1804 παντρεύτηκε τον στρατηγό Κάρολο Λεμπρέν ο οποίος ήταν υπασπιστής του Ναπολέοντα και δούκας της Πλακεντίας (η λατινική ονομασία του σημερινού ομώνυμου ιταλικού νομού και πόλης Πιατσέντζα). Μαζί απέκτησαν μια κόρη, την Ελίζα (Ελισάβετ).Η συμβίωση τους ήταν προβληματική με αποτέλεσμα σύντομα να καταλήξουν να ζουν σε διάσταση χωρίς ποτέ να εκδοθεί διαζύγιο, εγκαταλείποντας τη Γαλλία διέμενε στην Ιταλία. Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης τόσο η ίδια όσο και η κόρη της διέθεσαν πολλά χρήματα διακρινόμενες για τον Φιλελληνισμό τους.
Ένα πρόσωπο το οποίο εντυπωσίασε την Δούκισσα, λόγω της μόρφωσης του, ήταν ο Καποδίστριας τον οποίο συνάντησε το 1826 στο Παρίσι. Με την άφιξη της Σοφίας στο Ναύπλιο(1830) ενίσχυσε οικονομικά την τότε νεοσύστατη δημοτική εκπαίδευση. Παρακολουθώντας όμως τα τεκταινόμενα αναγκάσθηκε αντιπολιτευόμενη τον Κυβερνήτη να μετατραπεί σε μισητό του εχθρό. Μετά από παραμονή 17 μηνών στην Ελλάδα, η Σοφία αναχώρησε με την κόρη της για Ιταλία. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια το 1831 διένειμε η ίδια φυλλάδια στη Γαλλία για τον αήθη τρόπο που κυβερνούσε την Ελλάδα, υπερασπιζόμενη τους Μαυρομιχαλαίους.
Το 1834 επέστρεψε στην Ελλάδα με τη κόρη της και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου και αγόρασε αγροκτήματα σε μεγάλη έκταση στη περιοχή του Πεντελικού και γύρω από την Αθήνα, στα οποία και οικοδόμησε δύο μέγαρα έργα αμφότερα του Κλεάνθη. Το 1836 η Σοφία και η Ελίζα επιχείρησαν ένα ταξίδι στην Βηρυτό, χάριν στηθικού νοσήματος που έπασχε η κόρη της, η οποία και τελικά πέθανε στη Βηρυτό το 1837. Τέτοιος ήταν ο πόνος της μάνας που ταρίχευσε το σώμα της, το μετέφερε στην Αθήνα και το τοποθέτησε στο υπόγειο της προσωρινής κατοικίας της στην οδό Πειραιώς που το είχε μετατρέψει σε παρεκκλήσιο, έχοντας υπ' όψη να το θάψει σε μεγαλοπρεπή Ναό που θα έκτιζε στη Πεντέλη.


"Villa Ilissia"
Το 1840 περιήλθε στην κυριότητα της έκταση 1738 στρεμμάτων στην περιοχή της Πεντέλης αντί τιμήματος 7512 δραχμών. Στην προαναφερόμενη έκταση το 1841 ολοκληρώθηκε η κατασκευή του πύργου της από τον διάσημο αρχιτέκτονα της εποχής Σταμάτη Κλεάνθη. Ο ίδιος αρχιτέκτονας κατασκεύασε μετά από λίγα χρόνια τη Villa Ilissia (1848) στο οποίο σήμερα στεγάζεται το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο. Επίσης είχε αναλάβει να κατασκευάσει και το "Καστέλο της Ροδοδάφνης", έργο το οποίο η Δούκισσα δεν πρόλαβε ποτέ να το δει ολοκληρωμένο. Όμως στις 19 Δεκεμβρίου 1847 η προσωρινή εκείνη οικία αποτεφρώθηκε από πυρκαγιά μαζί και το ταριχευμένο σώμα της κόρης της. Το γεγονός αυτό συνετέλεσε στη μεταβολή του χαρακτήρα της ώστε να καταστεί δύστροπη και ακοινώνητη. Η Δούκισσα Σοφία άρχισε να γερνάει απότομα.
Στην αρχή απαρνιέται την Ορθοδοξία και ασπάζεται την Ιουδαϊκή θρησκεία. Οι κοινωνικές συναναστροφές και οι πολιτικές ιδέες της την οδήγησαν να εισάγει στην Ελλάδα μια νέα θεοκρατική κοινωνική οργάνωση μεταβάλλοντας το μέγαρό της των Ιλισίων σε κέντρο διάφορων ελλήνων και ξένων λογίων, διανέμοντας κτήματα και τίτλους ευγενείας σε εξέχουσες μεν ελληνικές οικογένειες, στερούμενη όμως από τη πρότερη αγαθοποιό κοινωφελή δράση της. Αυτό είχε ως συνέπεια να αποξενωθεί ακόμα περισσότερο. Τον Ιούνιο του 1846 η Σοφία φέρεται να αιχμαλωτίστηκε από τον Λήσταρχο Μπίμπιση αλλά ελευθερώθηκε ύστερα από επέμβαση των Χαλανδριωτών! Αυτής ακολούθησαν άλλες ιστορίες αναδιαρθρώνοντας κάθε φορά ιστορικά γεγονότα. Γεγονός πάντως είναι πως με δικά της έξοδα ανακατασκεύασε το (1854) τη Συναγωγή στη Χαλκίδα, καθώς επίσης και με έξοδά της συνέχισε η δεύτερη έκδοση των "Χρονικών" του Μεσολογγίου.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής της δεν δεχόταν καμία επίσκεψη εκτός από τη Δεσποινίδα των Τιμών της Βασίλισσας Αμαλίας την Φωτεινή Μαυρομιχάλη, την οποία και η ίδια είχε αναθρέψει, και την κόρη του ήρωα του Μεσολογγίου Χρήστου Καψάλη. Απεβίωσε το 1854 σε ηλικία 64 χρονών. Ετάφη μαζί με την κόρη της στον Πύργο της στη Πεντέλη. Ο δε κληρονόμος αυτής ανεψιός της ερχόμενος από Γαλλία πούλησε τα περισσότερα των κτημάτων της στο Ελληνικό Δημόσιο. Λέγεται ότι ο τάφος της διασώθηκε μέχρι και το 1946 όταν κάποιοι ασυνείδητοι τον κατέστρεψαν. Η Δούκισσα της Πλακεντίας διέθεσε πάνω από 40.000 δραχμές για λογαριασμό της Ελλάδας.ή Σοφία Λεμπρέν (Sophie de Marbois-Lebrun) (1785-1854). Γεννήθηκε το 1785 στη Πενσυλβάνια των Η.Π.Α. και ήταν κόρη του εκεί επιτετραμμένου Γάλλου διπλωμάτη Φραγκίσκου Μπαρμπέ ντε Μπαρμπουά. Το 1804 παντρεύτηκε τον στρατηγό Κάρολο Λεμπρέν ο οποίος ήταν υπασπιστής του Ναπολέοντα και δούκας της Πλακεντίας (η λατινική ονομασία του σημερινού ομώνυμου ιταλικού νομού και πόλης Πιατσέντζα). Μαζί απέκτησαν μια κόρη, την Ελίζα (Ελισάβετ).Η συμβίωση τους ήταν προβληματική με αποτέλεσμα σύντομα να καταλήξουν να ζουν σε διάσταση χωρίς ποτέ να εκδοθεί διαζύγιο, εγκαταλείποντας τη Γαλλία διέμενε στην Ιταλία. Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης τόσο η ίδια όσο και η κόρη της διέθεσαν πολλά χρήματα διακρινόμενες για τον Φιλελληνισμό τους.
Ένα πρόσωπο το οποίο εντυπωσίασε την Δούκισσα, λόγω της μόρφωσης του, ήταν ο Καποδίστριας τον οποίο συνάντησε το 1826 στο Παρίσι. Με την άφιξη της Σοφίας στο Ναύπλιο(1830) ενίσχυσε οικονομικά την τότε νεοσύστατη δημοτική εκπαίδευση. Παρακολουθώντας όμως τα τεκταινόμενα αναγκάσθηκε αντιπολιτευόμενη τον Κυβερνήτη να μετατραπεί σε μισητό του εχθρό. Μετά από παραμονή 17 μηνών στην Ελλάδα, η Σοφία αναχώρησε με την κόρη της για Ιταλία. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια το 1831 διένειμε η ίδια φυλλάδια στη Γαλλία για τον αήθη τρόπο που κυβερνούσε την Ελλάδα, υπερασπιζόμενη τους Μαυρομιχαλαίους.
Το 1834 επέστρεψε στην Ελλάδα με τη κόρη της και εγκαταστάθηκε στην Αθήνα όπου και αγόρασε αγροκτήματα σε μεγάλη έκταση στη περιοχή του Πεντελικού και γύρω από την Αθήνα, στα οποία και οικοδόμησε δύο μέγαρα έργα αμφότερα του Κλεάνθη. Το 1836 η Σοφία και η Ελίζα επιχείρησαν ένα ταξίδι στην Βηρυτό, χάριν στηθικού νοσήματος που έπασχε η κόρη της, η οποία και τελικά πέθανε στη Βηρυτό το 1837. Τέτοιος ήταν ο πόνος της μάνας που ταρίχευσε το σώμα της, το μετέφερε στην Αθήνα και το τοποθέτησε στο υπόγειο της προσωρινής κατοικίας της στην οδό Πειραιώς που το είχε μετατρέψει σε παρεκκλήσιο, έχοντας υπ' όψη να το θάψει σε μεγαλοπρεπή Ναό που θα έκτιζε στη Πεντέλη.


"Villa Ilissia"
Το 1840 περιήλθε στην κυριότητα της έκταση 1738 στρεμμάτων στην περιοχή της Πεντέλης αντί τιμήματος 7512 δραχμών. Στην προαναφερόμενη έκταση το 1841 ολοκληρώθηκε η κατασκευή του πύργου της από τον διάσημο αρχιτέκτονα της εποχής Σταμάτη Κλεάνθη. Ο ίδιος αρχιτέκτονας κατασκεύασε μετά από λίγα χρόνια τη Villa Ilissia (1848) στο οποίο σήμερα στεγάζεται το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο. Επίσης είχε αναλάβει να κατασκευάσει και το "Καστέλο της Ροδοδάφνης", έργο το οποίο η Δούκισσα δεν πρόλαβε ποτέ να το δει ολοκληρωμένο. Όμως στις 19 Δεκεμβρίου 1847 η προσωρινή εκείνη οικία αποτεφρώθηκε από πυρκαγιά μαζί και το ταριχευμένο σώμα της κόρης της. Το γεγονός αυτό συνετέλεσε στη μεταβολή του χαρακτήρα της ώστε να καταστεί δύστροπη και ακοινώνητη. Η Δούκισσα Σοφία άρχισε να γερνάει απότομα.
Στην αρχή απαρνιέται την Ορθοδοξία και ασπάζεται την Ιουδαϊκή θρησκεία. Οι κοινωνικές συναναστροφές και οι πολιτικές ιδέες της την οδήγησαν να εισάγει στην Ελλάδα μια νέα θεοκρατική κοινωνική οργάνωση μεταβάλλοντας το μέγαρό της των Ιλισίων σε κέντρο διάφορων ελλήνων και ξένων λογίων, διανέμοντας κτήματα και τίτλους ευγενείας σε εξέχουσες μεν ελληνικές οικογένειες, στερούμενη όμως από τη πρότερη αγαθοποιό κοινωφελή δράση της. Αυτό είχε ως συνέπεια να αποξενωθεί ακόμα περισσότερο. Τον Ιούνιο του 1846 η Σοφία φέρεται να αιχμαλωτίστηκε από τον Λήσταρχο Μπίμπιση αλλά ελευθερώθηκε ύστερα από επέμβαση των Χαλανδριωτών! Αυτής ακολούθησαν άλλες ιστορίες αναδιαρθρώνοντας κάθε φορά ιστορικά γεγονότα. Γεγονός πάντως είναι πως με δικά της έξοδα ανακατασκεύασε το (1854) τη Συναγωγή στη Χαλκίδα, καθώς επίσης και με έξοδά της συνέχισε η δεύτερη έκδοση των "Χρονικών" του Μεσολογγίου.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής της δεν δεχόταν καμία επίσκεψη εκτός από τη Δεσποινίδα των Τιμών της Βασίλισσας Αμαλίας την Φωτεινή Μαυρομιχάλη, την οποία και η ίδια είχε αναθρέψει, και την κόρη του ήρωα του Μεσολογγίου Χρήστου Καψάλη. Απεβίωσε το 1854 σε ηλικία 64 χρονών. Ετάφη μαζί με την κόρη της στον Πύργο της στη Πεντέλη. Ο δε κληρονόμος αυτής ανεψιός της ερχόμενος από Γαλλία πούλησε τα περισσότερα των κτημάτων της στο Ελληνικό Δημόσιο. Λέγεται ότι ο τάφος της διασώθηκε μέχρι και το 1946 όταν κάποιοι ασυνείδητοι τον κατέστρεψαν. Η Δούκισσα της Πλακεντίας διέθεσε πάνω από 40.000 δραχμές για λογαριασμό της Ελλάδας.