Powered By Blogger

26.10.08

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ









Ο ΚΑΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΔΙΟΚΛΗΤΙΑΝΟ
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ
Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΕΥΛΟΓΕΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΣΤΟΡΑ


Ο ΑΓΙΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΟ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ
Ο άγιος μεγαλομάρτυρας Δημήτριος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και έζησε κατά τους χρόνους τουΑυτοκράτορα Διοκλητιανού και του Τετράρχη Γαλερίου Μαξιμιανού (284-305μ.Χ), εποχή κατά την οποίαέγινε φοβερός διωγμός κατά των χριστιανών. Ήταν επιφανέστατο μέλος της κοινωνίας της Θεσσαλονίκης, Δούκας της πόλης και Στρατηγός όληςτης Θεσσαλίας. Ο Δημήτριος που κατάγονταν από ευσεβή οικογένεια, δε φοβήθηκε από τα διατάγματα των αυτοκρατόρων και συνέχισε να κηρύττει τον ευαγγελικό λόγο, οδηγώντας στην πίστη πολλούςειδωλολάτρες. Όταν ο Μαξιμιανός έμαθε για την χριστιανική δράση του Δημητρίου διέταξε να συλληφθείκαι να οδηγηθεί μπροστά του. Ο Δημήτριος δε δίστασε να ομολογήσει τη χριστιανική του πίστη, παρόλο που γνώριζε τα φρικτάβασανιστήρια στα οποία υποβάλλονταν οι χριστιανοί. Αρχικά φυλακίστηκε σε ένα τόπο ακάθαρτο, σ' ένα παλαιό λουτρό στα υπογεια του οποίου χύνονταν ακάθαρτα περιττώματα. Στο βρωμερό αυτό τόπο ο άγιος παρέμεινε στερημένος τη συναναστροφή των ανθρώπων, αλλά παρηγορούμενος από το Θεό. Αυτότον καιρό διεξάγονταν αθλητικοί αγώνες στη Θεσσαλονίκη προς τιμή του αυτοκράτορα, ένας από τους συμμετέχοντες, ανθρωπος του Μαξιμιανού, που ονομάζονταν Λυαίος, κόμπαζε πως ήταν ανίκητος καιπαράλληλα χλέβαζε τους χριστιανούς καλώντας τους να αναμετρηθούν μαζί του. Ένας νεαρός στρατιώτηςκαι κρυφός μαθητής του Δημητρίου, που ονομάζονταν Νέστωρας επισκέφθηκε το Δημήτριο στη φυλακή και του ζήτησε να προσευχηθεί για να τον βοηθήσει ο Κύριος μας να αντιμετωπίσει τον Λυαίο. Ο άγιος αφού προσευχήθηκε και του είπε: "Ύπαγε και τον Λυαίο θα νικήσεις και υπέρ Χριστού θα μαρτυρήσεις". Ο Νέστωρας τότε παρουσιάστηκε στο στάδιο και ζήτησε να αναμετρηθεί με τον φοβερό Λυαίο. Μάταια προσπάθησαν να τον μεταπείσουν. Όταν ο Τετράρχης είδε πως δεν τον άκουε τον άφησε νααντιμετωπίσει τον γιγαντόσωμο Λυαίο. Αυτός πλησίασε τον Λυαίο και φωνάζοντας "Ο Θεός του Δημητρίου βοήθει μοι" του κατάφερε ένα φοβερό χτύπημα με το σπαθί στη καρδία και αυτός αμέσως σωριάστηκε νεκρός. Ο Μαξιμιανός αφού πληροφορήθηκε τα γεγονότα θεώρησε υπεύθυνο τον Δημήτριο και διέταξε νατους σκοτώσουν και τους δύο αμέσως. Έτσι ο άγιος Νέστωρας αποκεφαλίστηκε έξω από τη λεγόμενηΧρυσή Πύλη. Ο Δημήτριος που βρίσκονταν ακόμα στο λουτρό φυλακισμένος μόλις είδε τους στρατιώτεςνα έρχονται σήκωσε το δεξί του χέρι και οι στρατιώτες τον λόγχευσαν στην πλευρά, έτσι έμοιασε στονΚύριο μας, τον γλυκύτατο Ιησού που και αυτός είχε λογχευθεί στην πλευρά, ύστερα οι στρατιώτες των λόγχευσαν σε όλο του το σώμα. Έτσι τελειώθηκε ο άγιος Δημήτριος δεχόμενος το μαρτυρικό στεφάνι. Κάποιοι ευλαβείς χριστιανοί ήρθαν κρυφά και ένταφίασαν το σώμα του αγίου στον ίδιο τον τόπο του μαρτυρίου, στο βρωμερό λουτρό που έμμελε πλέον να γίνει ιατρείο ψυχών και σωμάτων. Κάποιοςμάλιστα φίλος του αγίου που ονομάζονταν Λούπος και ήταν παρόν την ώρα του μαρτυρίου όταν έφυγανοι στρατιώτες, πήγε γρήγορα και έβγαλε το δαχτυλίδι και το πανωφόρι του αγίου και τα έβαψε στο αίματου. Με αυτά ενεργούσε πολλά θαύματα: αρρώστους ιάτρευε, δαιμονισμένους θεράπευε. Ο Μαξιμιανός μόλις έμαθε αυτά έστειλε στρατιώτες και τον αποκεφάλισαν σε κάποιον τόπο ονομαζόμενο Τριβουνάλιο.
ʼγιοι μεγαλομάρτυρες και φίλοι του Χριστού Δημήτριε, Νέστωρα και Λούπε, πρεσβεύσατε εκτενώς να λυτρωθούμε των φοβερών κολάσεων και να γευθούμε τις χαρές του Παραδείσου. Αμήν.





















Ο ναός του άγιου Δημήτριου πρωτοχτίστηκε πάνω από ένα ρωμαϊκό λουτρό στο οποίο μαρτύρησε ο άγιος το 303.
Σύμφωνα με την παράδοση, από το σημείο όπου μαρτύρησε ο άγιος άρχισε να αναβλύζει μύρο. Το 324 που ορίστηκε ο χριστιανισμός σαν
επίσημη θρησκεία του κράτους οι θεσσαλονικείς χτίσανε ένα μικρό τρίκλιτο ναό στο σημείο αυτό. Ο μικρός αυτός ναός έγινε σύντομα
γνωστός όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη αλλά σε όλο τον χριστιανικό κόσμο διότι αποδείχτηκε ότι το μύρο είχε θεραπευτικές ιδιότητες.
Προσκυνητές έρχονταν από όλα τα μέρη του κόσμου για να προσευχηθούν και να θεραπευτούν. Ανάμεσα σε αυτούς και ο έπαρχος του
ιλλυρικού Λεόντειος.
Ο Λεόντειος θεραπεύτηκε από την αθεράπευτη για χρόνια αρρώστια του και από ευγνωμοσύνη στον Άγιο, αντικατέστησε το μικρό τρίκλιτο
ναό με μια επιβλητική Βασιλική το 413. Η Βασιλική στεκόταν εκεί μέχρι και τα χρόνια του αυτοκράτορα Ηρακλείου (610-641) όταν μια
πυρκαγιά την κατέστρεψε.
Ο ναός ανοικοδομήθηκε με μερικές διαφοροποιήσεις αμέσως μετά. Το 904 όμως λεηλατήθηκε από τους Σαρακηνούς και λίγο αργότερα το
1185 ξαναλεηλατήθηκε από τους Νορμανδούς. Την περίοδο της δεύτερης λεηλασίας τα λείψανα του άγιου μεταφέρθηκαν στην Ιταλία από
καλόγερους που ήθελαν να τα διασώσουν. Το 13ο αιώνα ο ναός επισκευάστηκε και ανακαινίστηκε. Την εποχή εκείνη χτίστηκε και το
παρεκκλήσι του άγιου Ευθυμίου στην νοτιοανατολική πλευρά του ναού του άγιου Δημήτριου από τον πρωτοστράτωρ Μιχαήλ Γλαβάς
Ταρχανειώτη, σύμφωνα με την επιγραφή που βρίσκετε στο παρεκκλήσι. Το 1430, κατά την άλωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους,
μια καινούργια λεηλασία έγινε. Αυτή μάλιστα ήταν τόσο βάναυση που οι τοίχοι του ναού μείνανε σχεδόν γυμνοί! Το 1481 τοποθετήθηκε
στην αριστερή αρχή του κεντρικού κλίτους του ναού ο τάφος του Λούκα Σπαντούνη, ενός ανθρώπου που διέθεσε αρκετά χρήματα στον
ναό. Το 1493 η Εκκλησία μετατρέπεται σε μουσουλμανικό τέμενος με το όνομα «Κασημιά Τζαμί» και παραμένει έτσι έως την
απελευθέρωση της πόλης. Το 1917 το μνημείο σχεδόν αφανίστηκε ακολουθώντας την μοίρα του σε μια ακόμη πυρκαγιά. Τέλος ο ναός
αναστηλώθηκε και παραδόθηκε στους πιστούς στις 26 Οκτωβρίου του 1949, την ημέρα της γιορτής του άγιου.

20.10.08

ΣΟΦΙΑ ΒΕΜΠΟ











Η Σοφία Βέμπο (Καλλίπολη Ανατολικής Θράκης, 1910Αθήνα, 11 Μαρτίου 1978) ήταν κορυφαία Ελληνίδα ερμηνεύτρια και ηθοποιός της οποίας η καλλιτεχνική πορεία εκτείνεται από το Μεσοπόλεμο έως τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και τη δεκαετία του ’50. Χαρακτηρίστηκε "Τραγουδίστρια της Νίκης" εξαιτίας των εθνικών τραγουδιών που ερμήνευσε κατά τη διάρκεια του Ελληνο-ιταλικού πολέμου του 1940.
Το πραγματικό της όνομα ήταν Έφη Μπέμπο και γεννήθηκε στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης στα 1910, αλλά μετά τη Μικρασιατική καταστροφή βρέθηκε στην Τσαριτσάνη, όπου ο πατέρας της δούλευε ως καπνεργάτης, και κατόπιν στο Βόλο.
Ξεκίνησε την καλλιτεχνική της πορεία σε ζαχαροπλαστείο της Θεσσαλονίκης τη δεκαετία του ’30. Το χειμώνα του 1933 προσελήφθη από το θεατρικό επιχειρηματία Φώτη Σαμαρτζή στο θέατρο "Κεντρικόν" προκειμένου να συμμετάσχει στην επιθεώρηση "Παπαγάλος 1933". Άρχισε να ηχογραφεί στη δισκογραφική εταιρεία "Κολούμπια" ερωτικά τραγούδια της εποχής και γρήγορα καταξιώθηκε λόγω της ιδιαίτερης μπάσας φωνής της. Συμμετέχει επίσης σε ελληνικές ταινίες όπως η "Προσφυγοπούλα" το 1938.
Η έκρηξη στην καριέρα της ήρθε με την κήρυξη του πολέμου στις 28 Οκτωβρίου 1940. Τότε όλες οι επιθεωρήσεις προσαρμόζουν το θέμα τους στην πολεμική επικαιρότητα και τα τραγούδια επανεγράφονται με πατριωτικούς στίχους. Η Βέμπο τραγουδά σατιρικά και πολεμικά τραγούδια και η φωνή της γίνεται η εθνική φωνή που εμψυχώνει τους Έλληνες στρατιώτες στο μέτωπο και συγκλονίζει το πανελλήνιο. Την ίδια εποχή σε μία συμβολική πράξη προσφέρει στο Ελληνικό Ναυτικό 2000 χρυσές λίρες. Με την είσοδο των ναζιστικών στρατευμάτων στην Αθήνα φυγαδεύεται στη Μέση Ανατολή όπου συνεχίζει να τραγουδά για τα εκεί ελληνικά και συμμαχικά στρατεύματα.
Το 1949 απόκτησε δική της θεατρική στέγη στο Μεταξουργείο, το "Θέατρον Βέμπο". Μετά από μακροχρόνιο δεσμό με το Μίμη Τραϊφόρο παντρεύτηκαν τελικά το 1957, ένας δεσμός πολυκύμαντος που διήρκεσε μέχρι το θάνατό της και υπήρξε καταλυτικός για την μεγάλη ερμηνεύτρια. Στα μέσα της δεκαετίας του ’60 αραιώνει τις θεατρικές εμφανίσεις της, τις οποίες σταματά οριστικά στις αρχές της επόμενης δεκαετίας. Τη βραδιά του "Πολυτεχνείου" η Βέμπο ανοίγει το σπίτι της και κρύβει φοιτητές τους οποίους αρνείται να παραδώσει όταν η ασφάλεια χτυπά την πόρτα της. Τελικά πεθαίνει στις 11 Μαρτίου του 1978 και η κηδεία της μετατρέπεται σε ένα πάνδημο συλλαλητήριο. Η "Τραγουδίστρια της Νίκης" αποθεώνεται εκείνη τη μέρα από τον ελληνικό λαό που τη θεωρούσε ηρωίδα του.

[Επεξεργασία] Χαρακτηριστικές ερμηνείες


Το μνήμα της Σ. Βέμπο στο Α΄ Νεκροταφείο - Αθήνα


Το επίγραμμα του Μ. Τραϊφόρου στο μνήμα της Σοφίας Βέμπο
Αγάπη μου η ώρα φτάνει
Ανθρωπός μου
Απόψε σε θυμάμαι
Ας ήταν για λίγο για λίγα λεπτά
Άσε τον παλιόκοσμο να λέει
Αφήστε με να πιω
Αχ να γύριζαν τα χρόνια τα παλιά
Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του
Βιολιστή τσιγγάνε
Δεν είν' αυτή ζωή δεν είναι
Δεν έχεις τίποτα μα έχεις κάτι
Δεν κλαίω πια
Δεν ξέρω τι κρύβει η καρδιά σου
Ειρήνη
Ζεχρά
Θα καθόμουνα πλάι σου
Θέλω να μπορούσε να γίνει
Καινούργια τώρα ζωή
Καλό σου ταξίδι
Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου
Κάποιο μυστικό
Κάποιος κάπου κάποτε
Κάτι με τραβά κοντά σου
Κι αν μ' αγαπάς μη μου το πης
Κλαις
Κορόιδο Μουσολίνι
Κρασί
Λόντρα, Παρίσι, Νιού Γιόρκ
Μ' αρέσει
Μαριτάνα
Μάρω, Μάρω
Μη φύγης ξανά
Μονά ζυγά
Να γιατί ακόμα σ' αγαπώ
Να η Αθήνα
Να με παίρνανε τα σύννεφα
Να μην έφευγα ξανά
Νάνι-νάνι
Ο Γιάννος κι η Παγώνα
Ομόνοια Πλάς
Όπου κι’ αν πας θα θυμάσαι
Όταν γυρίζουν τα χελιδόνια
Παιδιά της Ελλάδος παιδιά
Πάντα μαζί
Παρελθόν
Πόσο λυπάμαι
Ποτέ δεν θα στο πώ
Ραντεβού στην Αθήνα
Σ' αγαπώ γιατί είσαι ο μόνος
Σ’ αγαπώ και μ’ αρέσει η ζωή
Σβήσε το φώς και γεμάτη γαλήνη
Σουβενίρ ντ' Ατέν
Σπανιόλικο τραγούδι
Στην ακρογιαλιά
Στον πόλεμο βγαίνει ο Ιταλός
Συγγνώμη σου ζητώ, συγχώρεσέ με
Ταμπακιέρα
Το καινούργιο φεγγάρι
Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά
Το φεγγάρι είναι κόκκινο
Φεριχά
Χειμώνας
Χωριάτα
Ψεύτικα βγήκανε όσα ονειρεύτηκα

[Επεξεργασία] Κινηματογράφος
Η Σοφία Βέμπο έχει συμμετάσχει στις ελληνικές ταινίες "Στέλλα" (1955) στο ρόλο της Μαρίας και "Στουρνάρα 288" (1959)

28η οκτωβριου













Πρώτον πολεμικόν ανακοινωθένΠρωί 28ης Οκτωβρίου 1940
"Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουσιν από της 05:30 ώρας της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνοαλβανικής Μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου εδάφους."
Το επίσημο ιταλικό τελεσίγραφο
Στις 3 τα μεσάνυχτα της 28ης Οκτωβρίου ο πρεσβευτής της Ιταλίας στην Ελλάδα κόμης Γκράτσι επιδίδει στον πρωθυπουργό της Ελλάδας Ιωάννη Μεταξά το παρακάτω τελεσίγραφο
... Η ουδετερότης της Ελλάδος απέβη ολονέν και περισσότερον απλώς και καθαρώς φαινομενική. Η ευθύνη δια την κατάστασιν ταύτην πίπτει πρωτίστως επί της Αγγλίας και επί της προθέσεώς της όπως περιπλέκη πάντοτε άλλας χώρας εις τον πόλεμον. Η Ιταλική Κυβέρνησις θεωρεί έκδηλον ότι η πολιτική της Ελληνικής Κυβερνήσεως έτεινε και τείνει να μεταβάλη το ελληνικόν έδαφος, ή τουλάχιστον να επιτρέψη όπως το ελληνικόν έδαφος μεταβληθή εις βάσιν πολεμικής δράσεως εναντίον της Ιταλίας. Τούτο δεν θα ηδύνατο να οδηγήση ή εις μίαν ένοπλον ρήξιν μεταξύ της Ιταλίας και της Ελλάδος, ρήξιν την οποίαν η Ιταλική Κυβέρνησις έχει πάσαν πρόθεσιν να αποφύγη.
Όθεν, η Ιταλική Κυβέρνησις κατέληξεν εις την απόφασιν να ζητήση από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν -ως εγγύησιν δια την ουδετερότητα της Ελλάδος και ως εγγύησιν δια την ασφάλειαν της Ιταλίας- το δικαίωμα να καταλάβη δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων, δια την διάρκειαν της σημερινής προς την Αγγλίαν ρήξεως, ωρισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους. Η Ιταλική Κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όπως μη εναντιωθή εις την κατάληψιν ταύτην και όπως μη παρεμποδίση την ελευθέραν διέλευσιν των στρατευμάτων των προοριζομένων να την πραγματοποιήσωσι. Τα στρατεύματα ταύτα δεν παρουσιάζονται ως εχθροί του ελληνικού λαού και η Ιταλική Κυβέρνησις δεν προτίθεται ποσώς, δια της προσωρινής κατοχής στρατηγικών τινών σημείων, επιβαλλομένης υπό της ανάγκης των περιστάσεων και εχούσης καθαρώς αμυντικόν χαρακτήρα, να θίξη οπωσδήποτε την κυριαρχίαν και την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος.
Η Ιταλική Κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όπως δώση αυθωρεί εις τας στρατιωτικάς αρχάς τας αναγκαίας διαταγάς ίνα η κατοχή αυτή δυνηθή να πραγματοποιηθή κατά ειρηνικόν τρόπον. Εάν τα ιταλικά στρατεύματα ήθελον συναντήση αντίστασιν, η αντίστασις αυτή θα καμφθή δια των όπλων και η Ελληνική Κυβέρνησις θα έφερε τας ευθύνας, αι οποίαι ήθελον προκύψη εκ τούτου.Αθήναι τη 28η Οκτωβρίου 1940/ΧΙΧ
O ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ
Διάγγελμα του Ιωάννη Μεταξά προς τον ελληνικό λαό (28-10-1940)
Προς τον ελληνικόν λαόν,
Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι επεδείξαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην, προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημας το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες μου εζήτησεν σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν, την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της. θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος.
Έλληνες,τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας, και τα ιεράς μας παραδόσεις.
Νυν υπέρ πάντων ο αγών
Ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως
Ιωάννης Μεταξάς
Διάγγελμα του Βασιλιά Γεωργίου Β΄ προς τον ελληνικό λαό (28-10-1940)
Προς τον ελληνικόν λαόν,
Ο πρόεδρος της Κυβερνήσεως ανήγγειλε προ ολίγου υπό ποίους όρους ηναγκάσθημεν να κατέλθωμεν εις πόλεμος κατά της Ιταλίας, επιβουλευθείσης την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος.
Κατά την μεγάλην αυτήν στιγμήν είμαι βέβαιος, ότι κάθε Έλλην και κάθε Ελληνίς θα επιτελέση το καθήκον μέχρι τέλους και θα φανή αντάξιος της ενδόξου ημών ιστορίας.
Με πίστιν εις τον Θεόν και εις τα Πεπρωμένα της φυλής, το Έθνος σύσσωμον και πειθαρχούν ως εις άνθρωπος θα αγωνισθή υπέρ βωμών και εστιών μέχρι της τελικής νίκης.
Εν τοις ανακτόροις των Αθηνών τη 28η Οκτωβρίου 1940
Γεώργιος Β΄
O ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΜΑΣ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΑΧΗ.ΑΣΠΑΖΟΝΤΑΙ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΠΟΥ ΚΡΑΤΑ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΙΕΡΈΑ ΜΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΣΤΟΛΗ.
Διαταγή Αρχιστρατήγου Αλ. Παπάγου προς τους διοικητάς των Μεγάλων Μονάδων
"Από έκτης πρωινής σήμερον περιερχόμεθα εις εμπόλεμον κατάστασιν προς Ιταλίαν. Άμυνα Εθνικού εδάφους διεξαχθή βάσει διαταγών ας έχετε. Εφαρμόσατε σχέδιον επιστρατεύσεως. Παπάγος."
Ημερησία Διαταγή Αλ. Παπάγου
"Αναλαμβάνων την αρχηγίαν του Στρατού καλώ τους αξιωματικούς και οπλίτας του Ελληνικού Στρατού εις την εκτέλεσιν του υψίστου προς την Πατρίδα καθήκοντος με την μεγαλυτέραν αυταπάρνησιν και σταθερότητα. Ουδείς πρέπει να υστερήση. Η υπόθεσις του αγώνος τον οποίον μας επέβαλεν ο αχαλίνωτος Ιμπεριαλισμός μιας Μεγάλης Δυνάμεως, η οποία ουδέν είχε ποτέ να φοβηθή από ημάς, είναι η δικαιοτέρα υπόθεσις την οποίαν είναι δυνατόν να υπερασπισθή ένας Στρατός. Πρόκειται περί αγώνος υπάρξεως. Θα πολεμήσωμεν με πείσμα, με αδάμαστον εγκαρτέρησιν, με αμείωτον μέχρι τελευταίας πνοής ενεργητικότητα. Έχω ακράδαντον την πεποίθησιν ότι ο Ελληνικός Στρατός θα γράψει νέας λαμπράς σελίδας εις την ένδοξον ιστορίαν του Έθνους. Μην αμφιβάλλετε ότι τελικώς θα επικρατήσωμεν, με την βοήθειαν και την ευλογίαν του Θεού και τας ευχάς του Έθνους. Έλληνες αξιωματικοί και οπλίται φανήτε ήρωες."
Ημερήσια Διαταγή του Διοικητή της VIIIης Μεραρχίας Χρ. Κατσιμήτρου στις 30/10/1940.

ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΑΤΑΓΗΛήξαντος του προκαλυπτικού αγώνος, από σήμερον η Μεραρχία κατέχει την ωργανωμενην τοποθεσίαν δι' όλων των δυνάμεών της. Επί της τοποθεσίας ταύτης θα δοθή ο αποφασιστικός αγών προς τον εχθρόν. Ο αγών θα διεξαχθή μετά πείσματος και επιμονής ακαταβλήτου. Άμυνα καρτερά επί των θέσεών μας μέχρις εσχάτων.Ουδεμία ιδέα εις ουδένα να υπάρχη περί υποχωρήσεως. Μέχρι τούδε τα προκαλυπτικά τμήματα συνεπτύσσοντο συμφώνως τω σχεδίω Υποχωρητικού Ελιγμού. Ήδη πάντες, από του Στρατηγού Διοικητού της Μεραρχίας μέχρι και του τελευταίου στρατιώτου, θα αγωνισθώμεν επί των θέσεών μας. Και εν ανάγκη θα πέσωμεν όλοι υπερασπιζόμενοι αυτάς ...




























Η ΚΑΤΟΧΗ

Η Κατοχή
Στις 23 Aπριλίου 1941, ο βασιλιάς και η κυβέρνηση αναχώρησαν από την Αθήνα για την Κρήτη, ενώ οι Γερμανοί προέλαυναν προς την πρωτεύουσα. Χάος και παράλυση είναι τα χαρακτηριστικά του σύντομου διαστήματος από την αναχώρηση των κυβερνώντων ως την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα. Πολλοί είναι αυτοί που αναχώρησαν επίσης για την Κρήτη και τη Μέση Ανατολή ή απλώς κατέφυγαν στην Πελοπόννησο και τα νησιά. Οι συνεχείς βομβαρδισμοί δρόμων και λιμανιών από εχθρικά αεροπλάνα ολοκλήρωσαν την εικόνα της αποδιοργάνωσης και του φόβου. Στις 27 Απριλίου οι Γερμανοί εισήλθαν σε μια σχεδόν άδεια Αθήνα, αφού οι κάτοικοι έμειναν πεισματικά κλεισμένοι στα σπίτια τους. Η ύψωση της ναζιστικής σβάστικας στην Ακρόπολη σηματοδότησε την αρχή της γερμανικής κατοχής. Διόρισαν κυβέρνηση "κουΐσλιγκς" με πρώτο πρωθυπουργό το Γεώργιο Tσολάκογλου, το στρατηγό που υπέγραψε τη συνθηκολόγηση.Με την πτώση της Κρήτης στα τέλη του Μαΐου, σημειώθηκε η ολοκληρωτική κατάληψη της χώρας από τους Γερμανούς, που επέβαλαν τη "Nέα Tάξη", που σήμανε τη συσσώρευση εξαιρετικών δεινών και δοκιμασιών για τον ελληνικό λαό.Η Ελλάδα περιήλθε σε τριπλή κατοχή, αφού διαμοιράστηκε ανάμεσα στους Γερμανούς και τους συμμάχους τους, Iταλούς και Bουλγάρους. Στη Bουλγαρία παραχωρήθηκε μια ζώνη ανάμεσα στο Στρυμόνα και το Nέστο, που αργότερα επεκτάθηκε ως την Αλεξανδρούπολη, καθώς και τα νησιά Θάσος και Σαμοθράκη. Oι Γερμανοί κράτησαν τα 2/3 του Έβρου, την κεντρική και ανατολική Mακεδονία, κάποια νησιά του Aιγαίου, την Aττική και την Kρήτη. Στην Iταλία περιήλθε η υπόλοιπη Eλλάδα.Στη ζώνη της βουλγαρικής κατοχής, την κατάσταση επιδείνωσαν οι μεθοδικές προσπάθειες αφελληνισμού που επιχείρησαν οι Βούλγαροι, με την καταδίωξη του ελληνικού πληθυσμού (φόνοι, διώξεις κληρικών και δασκάλων, μεταγωγή ανηλίκων στη Βουλγαρία σε καταναγκαστικά έργα, επαχθέστατη φορολογία) και την εγκατάσταση Βουλγάρων εποίκων. Από τα κορυφαία δείγματα της βουλγαρικής θηριωδίας υπήρξαν τα γεγονότα της Δράμας, η ομαδική εκτέλεση από τους Βουλγάρους 3000 πατριωτών στο Δοξάτο και τα άλλα χωριά, προς καταστολή της αυθόρμητης εξέγερσης και κατάλυσης των βουλγαρικών αρχών κατοχής, στις 28 και 29 Σεπτεμβρίου του 1941. Γενικά, η αντίδραση των Μακεδόνων και των Θρακών στην καταπίεση και τον εκβουλγαρισμό απαντήθηκε με ωμότητες που ανησύχησαν ακόμα και τη γερμανική διοίκηση.Προσπάθειες αφελληνισμού δεν έλειψαν ούτε από την ιταλική ζώνη. Στην Ήπειρο, συμμορίες Αλβανών, εξοπλισμένων από τους Ιταλούς, τρομοκρατούσαν την ύπαιθρο ενώ οι Ιταλοί προχώρησαν στην ίδρυση αυτόνομου "πριγκιπάτου" των Βλάχων στην Πίνδο.Στη γερμανική ζώνη η κατάσταση ήταν εξίσου απελπιστική. Η απομύζηση αγαθών, πόρων και αποθεμάτων της χώρας, που καταδίκασε την οικονομία σε απόλυτο μαρασμό και συνακόλουθα τον πληθυσμό σε θανάσιμη πείνα, η καταστροφή της κάθε λογής υποδομής (συγκοινωνίες, κτίσματα), η απάλειψη κάθε ίχνους ελευθερίας, η τρομοκρατία των κατακτητών, οι φυλακίσεις, οι εκτελέσεις και οι εκτοπίσεις συνέθεσαν την εικόνα της ελληνικής εκδοχής της ναζιστικής νέας τάξης πραγμάτων, προκαλώντας την αντίσταση του ελληνικού λαού. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο συνολικός φόρος αίματος του ελληνικού λαού στην περίοδο της Κατοχής τόσο από την πείνα και τις ποικίλες κακουχίες όσο και στο βωμό του απελευθερωτικού αγώνα συνολικά ξεπέρασε, αναλογικά προς τον πληθυσμό της χώρας, τον αντίστοιχο κάθε άλλου λαού της κατεχόμενης Ευρώπης.

Ο Αδόλφος Χίτλερ (γερμ. Adolf Hitler, προσωνυμία Φύρερ Führer (Ηγέτης)) (20 Απριλίου, 1889 - 30 Απριλίου, 1945) ήταν δικτάτορας της Ναζιστικής Γερμανίας και ηγέτης του Εργατικού Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (NSDAP). Από το 1933 εώς το 1945 ήταν επίσης Καγκελάριος της Γερμανίας, επικεφαλής της κυβέρνησης και του κράτους. Με την ηγεσία του Χίτλερ, οι εθνικοσοσιαλιστές εγκαθίδρυσαν στη Γερμανία τη δικτατορία του αποκαλούμενου Τρίτου Ράιχ. Τα κόμματα της Αντιπολίτευσης κηρύχθηκαν εκτός νόμου, οι πολιτικοί αντίπαλοι καταδιώκονταν και δολοφονούνταν. Οι Χίτλερ και οι οπαδοί του εφάρμοσαν τη συστηματική στέρηση δικαιωμάτων και τη δολοφονία των Εβραίων της Ευρώπης καθώς και άλλων θρησκευτικών, εθνικών, ή κοινωνικών ομάδων και εξαπέλυσαν το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σα συνέπεια αυτής της πολιτικής, μόνο στο ευρωπαϊκό θέατρο του πολέμου έχασαν τη ζωή τους 30 εκατομμύρια άνθρωποι, μεταξύ αυτών 6 εκατομμύρια Εβραίοι. Η Γερμανία και η Ευρώπη κατά μεγάλο μέρος έγιναν ερείπια και διαιρέθηκαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Γερμανική Εισβολή στην Ελλάδα.Σαν σήμερα 6 – 4 - 1941 αρχισε η Γερμανική επίθεση κατα της Ελλαδας. Ο Μεταξάς είχε πεθάνει και πρωθυπουργός ήταν ο Κορυζής, διευθυντής της Τράπεζας της Ελλάδος, ασχετος με τη πολιτική. Αυτός ο γενναίος είπε άλλο ένα ΟΧΙ στο πρεσβευτή της Γερμανίας πρίγκηπα Έλμπαχ που σαν κλέφτης πήγε νύχτα σπίτι του να ζητήσει παράδοση της Ελλάδος.Η επίθεση ξεκίνησε απο τρία σημεια. Στην Γραμμη Μεταξα στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, την Δοϊράνη καί τήν Φλώρινα. Δεν ειναι αναγκη να εξιστορίσουμε πως και γιατι μας επιτεθηκαν οι Γερμανοί. Η επιθεση εγινε απο την 12η Στρατια (18ο Ορεινο σωμα, 30ο σωμα , 41ο μηχανοκινητο σώμα στρατου) του στραταρχη Βιλχελμ Λιστ. Οι γερμανικες απώλεις της εισβολης ηταν 2.559 νεκροι, 3169 αγνοούμενοικαι και 5820 τραυματιες.Πίσω από τα σιδερόφρακτα σρατεύματα του Χίτλερ ακολουθούσαν τα τσακάλια οι <συμμαχοι> τους Βούλγαροι. Αυτούς περιεργως τους ξεχναει η σημερινη <<προοδευτική>> προπαγανδα, όποτε βεβαια θυμαται την επέτειο.( Σημ:Ξερετε τον λογο; Διοτι απλούστατα στην Βουλγαρια δεξιοι και κομμουνιστες του Δημητρώφ συμφωνουσαν στην επιθεση αυτή και την αρπαγή της Μακεδονιας μας. Ειναι ξεκαθαρος ο Δημητρωφ στο προσφατα εκδοθεν στην Ελλαδα απόρρητο ημερολόγιο του από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Ας αφήσουμε το γεγονος οτι καθ όλη την διαρκεια της κατοχης Βουλγαροι κατεχοντες και Ελληνες κομμουνιστες <<αντιστασιακοι>> συνεργαζονταν.)Ο γερμανικός στρατός όμως συνάντησε ένα ανυπερβλητο εμπόδιο. ΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΜΕΤΑΞΑ. Ο Ι. Μεταξάς με την εκπληκτική διορατικότητα που είχε, είχε σπεύσει να οχυρώσει τα Ελληνο-βουλγαρικά σύνορα. Το αποτέλεσμα ήταν στο Οχυρο Ρουπελ και σε άλλα οχηρά να γίνουν επικες μαχες που πολυ ωραια τις περιγραφουν λογοτεχνες οπως ο Αγγελος Τερζακης και ο Χρήστος Ζαλοκώστας. Τα οχυρά παραδόθηκαν μόνο όταν οι Γερμανοί περασαν, συντρίβοντας την Γιουγκοσλαβία, από τη επίπεδη και εύκολα προσπελάσιμη από τάνκς πεδιάδα του Αξιου. Ο Μεταξάς, όπως ο ίδιος αναφέρει, δεν είχε προλάβει να οχυρώσει τα Ελληνο-Γιουγκοσλαβικά σύνορα. Όταν παρέλαβαν τα οχυρά, δεν τα κατέλαβαν κατέβαινε η Ελληνική σημαία και μετά πήγαιναν να τα παραλάβουν. Στα οχυρά Παλιουρόνες και Αρπαλού, γνωρίζουμε ότι παρατάχτηκε τιμητικά ΟΛΟΚΛΗΡΟ άγημα Γερμανών που επιθεώρησαν ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ. Γνωρίζουμε ότι όταν παραδόθηκε το οχυρό Ρουπέσκο ολοκληρη η φρουρα ήταν νεκροί, ενώ στο προηγούμενο οχυρό είχαν βρει 160 Γερμανούς αιχμάλωτους, (εκεί τους αιχμαλώτους δεν τους έσφαζαν όπως αργότερα οι εκληματίες συμμορίτες θα κάνουν στις ελάχιστες ενέδρες τους)Ο ταγματάρχης του πυροβολικού Βερσής διατάχθηκε επό τους Γερμανούς να παραδώσει τα όπλα του, αφού τα συγκέντρωσε και τους απέδωσε τιμές, αυτοκτόνησε , ενώ το τμήμα του έψελνε τον Εθνικό Ύμνο.Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από εκείνο το έπος. Ενας Γερμανός συνταγματαρχης εχασε ΟΛΟΚΛΗΡΟ λοχο σε καποιο οχυρο απο εναν καλο σκοπευτη Ελληνα λοχια πολυβολητή. Μολις εκεινος συνεληφθη τον ρωτησε ο Γερμανος συνταγματαρχης δειχνοντας του τα πτωματα των Γερμανων <<δικο σου εργο ειναι αυτό;>> Σε καταφατικη απαντηση του ηρωϊκου λοχια εκεινος τον εστεισε στον τοιχο και τον τουφεκισε ενωπιον των άλλων στρατιωτών!!!!. Ο Γερμανος ηθελε σκοτωμα επι τοπου δεν ΕΙΝΑΙ αυτο νομος του ΠΟΛΕΜΟΥ.Δυο αυτόπτες μάρτυρες πυροβολητες, καταταλαιπωρημενοι πηγαν ως εξωτερικη φρουρα καποιοιυ φρουριου της γραμμης και ηταν εκτεθημενοι στα πυρα των Γερμανων. Περιεγραφαν τις επιθεσεις των στουκας εναντιον τους. Αυτοι κρυβοταν κατω απο τα βραχια οπως μπορουσαν. Ρωτησε ο συγγραφέας <<Μα δεν φοβοσασταν;>> Όχι! απαντησαν την ζωή μας δεν την λογαριαζαμε καθολου πολεμουσαμε ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΤΙΠΟΤΑ (σημ: Οταν το 1983 αυτοι πηγαν με αιτηση τους να παρουν συνταξη εθνικης αντιστασης ΤΟΥΣ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ με το αιτιολογικο ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΙ!!!)Τους άλλους τους είχανε λιώσει. ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΜΕ και όταν πήγανε στα οχυρά, στο μπαρουτοκαπνισμένο τοίχο, το τσιμεντένιο τοίχο του οχυρού Ρούπελ είχε γραφεί ένα τεράστιο ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ. ΣΗΜΕΡΑ. Πώς να σκεφτούμε να αγωνιστούμε; Όταν, ενώ ξοδεύτηκαν δισεκατομμύρια σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς από τους σοσιαλιστές, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΟΠΛΑ. Όταν στους νέους αντι να διαβάζονται λόγοι στα σχολεία για την επέτειο και να τους κάνουμε να νοιώθουν ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ για τους προγόνους τους, αρα ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ που είναι ΕΛΛΗΝΕΣ, προσπερνάμε τέτοια γεγονότα και με τη βοήθεια πολιτικών που σαν χαμαιλέοντες αλλάζουν χρώμα από ροζ – συνασπισμένο σε πράσινο και τους μιλάνε για την «ανύπαρκτη» γιορτή του Πολυτεχνείου. Όταν κάποιοι Γραικύλοι ΜπιστοΚουναλάκηδες κοροίδεύουν θεσμούς που μας κράτησαν ενωμένους σαν Έλληνες όπως η θρησκεία και η πατρίδα ΠΩΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ;

Τι είδους λόγο να εκφωνήσει κανείς για την 28η Οκτωβρίου 1940 , και τα όσα συνδέονται με αυτήν , όταν έχουν καταγραφεί ήδη , εξαντλητικά , όλες ανεξαιρέτως οι πτυχές των τότε γεγονότων ;Έχουν περάσει 60 ολόκληρα χρόνια από τότε που μια Ελλάδα , εξασθενημένη από διάφορες περιπέτειες και στη μέση μιας δικτατορίας , χωρίς φανερές ή έστω κρυφές συμμαχίες , ξεσηκώθηκε ενάντια στη δυσανάλογη γι' αυτήν απειλή , καταφέρνοντας το πρώτο χτύπημα στο φασισμό .Και ο ξεσηκωμός εκείνος , πραγματοποιήθηκε από το πρωτογενές σώμα της Ελλάδας , τον ίδιο της το λαό . Τη Δευτέρα , 28η Οκτωβρίου 1940 , ο Ιταλός πρέσβης στην Ελλάδα , Γκράτσι , με το τελεσίγραφο που παρέδωσε στην ελληνική κυβέρνηση και με το οποίο ζητούσε το δικαίωμα να καταλάβουν οι ιταλικές ένοπλες δυνάμεις , ορισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους , ουσιαστικά κήρυττε τον πόλεμο , στην Ελλάδα , μην αφήνοντας περιθώρια για άλλη απάντηση εκτός από αυτήν , την οποία και τελικά πήρε : ΟΧΙ . Τη στιγμή εκείνη , κανένας δεν είχε δεύτερη σκέψη στο μυαλό του , κανένας δεν ακούστηκε σε παραφωνία , στο γενικό κλίμα . Είναι αδύνατο σχεδόν , να πιστέψει κανείς στο ξέσπασμα , στην ανακούφιση εκείνης της μεθυσμένης μέρας . Όχι μόνο τα παιδιά , οι νέοι που έτρεξαν προς το χακί , προς την υπόσχεση ενός άνισου πολέμου , αλλά και οι μεγάλοι , άντρες και γυναίκες , που είχαν παραμερίσει κάθε λογική , και είχαν πάρει μια βαθιά αναπνοή , αφήνοντας την πικρία της δικτατορίας , για μια νέα ζωή , με φωτεινές ώρες . Κανένας δεν έτρεξε στα καταστήματα , κανένας δε σκέφτηκε να ψωνίσει , καμιά μορφή λογικής ανησυχίας , δε λειτούργησε στη σκέψη τους . Τα σχολεία είχαν κλείσει αμέσως , αλλά τα παιδιά δεν είχαν γυρίσει στα σπίτια τους να κρυφτούν , να προστατευτούν . Είχαν ξεχυθεί στους δρόμους , σχηματίζοντας παρελάσεις και τραγουδώντας . Η 28η Οκτωβρίου 1940 , ήταν μια μέρα ίσως μοναδική στην ιστορία μας . Δεν είχε τραγικές ώρες , όπως σε όλον τον κόσμο , όταν τις ψυχές συγκλονίζει το αστροπελέκι του πολέμου . Έμοιαζε μέρα γιορτινή σε ολόκληρη την Ελλάδα .Η Αθήνα , το πρωί εκείνο , δεν ήταν μια συνηθισμένη πόλη . Ήταν μια υψικάμινος , που έλιωσε μέσα σε λίγη ώρα , το καθημερινό μέταλλο του λαού και το μετέτρεψε σε καθαρό χρυσάφι . Κάτω από ένα απέραντο γαλάζιο κύμα , που είχε δημιουργήσει ο σημαιοστολισμός ακόμα και των πιο μακρινών συνοικιών , τα πλήθη παραμιλώντας , έδιναν ασυναίσθητα μέσα σε τρία λόγια , το μήνυμα της αυριανής νίκης : - Να πεθάνουμε , ναι , αλλά σαν Έλληνες . Στην πλατεία των Εξαρχείων , είχε μαζευτεί από το πρωί , πλήθος κόσμου . Σημαίες γαλανόλευκες κυμάτιζαν και λαϊκοί ρήτορες κήρυσσαν το μίσος τους στον εισβολέα , κορόιδευαν τους "μακαρονάδες" και εξέφραζαν το πάθος που κόχλαζε στη ψυχή όλων των Ελλήνων . Από εκείνη την πρώτη στιγμή , η πατριωτική φλόγα για την μέχρι θανάτου υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας , είχε κιόλας ανταμώσει με τη δίψα για ελευθερία και δημοκρατία . Όλα γίνονταν σύμβολα . Οι σπουδαστές του Πολυτεχνείου , άρπαζαν από κάποια αίθουσα , κάποιον ανάγλυφο χάρτη της Ελλάδας , τον έβαζαν μπροστά και ξεχύνονταν , έξαλλη διαδήλωση στην οδό Πατησίων . Από το Μοναστηράκι , άλλη διαδήλωση για το Σύνταγμα . Όλες αυτές οι διαδηλώσεις , σε λίγο ενώνονταν και γίνονταν μία : θάλασσα οργισμένη που κυμάτιζε , άφριζε και τραγουδούσε τον εθνικό ύμνο . "Σε γνωρίζω από την κόψητου σπαθιού την τρομερή σε γνωρίζω από την όψηπου με βία μετράει τη γη "Πρέπει να γνωρίζουμε , ότι αν το ελληνικό έθνος , ζει τόσα χρόνια τώρα , είναι γιατί ο Έλληνας ξέρει να πεθαίνει για την ελευθερία . Το 1940 , ο μικρός σε έκταση , αλλά μεγάλος αυτός τόπος που λέγεται Ελλάδα , αφού είχε μάθει όλο τον κόσμο να ζει , τώρα θα τον μάθαινε και να πεθαίνει . Όλοι οι εμπόλεμοι , όλων των καιρών , ισχυρίζονται πως ο πόλεμος τους είναι αμυντικός , πως πολεμούν για να διαφεντέψουν τον τόπο τους και τα δίκια τους . Ακόμα και ο Χίτλερ , όταν εξαπέλυε τις ορδές του εναντίον των σχεδόν άοπλων γειτόνων του , φώναζε πως αμυνόταν εναντίον των - φανταστικών - επιβουλών τους και για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο "ζωτικό χώρο" του λαού του . Ωστόσο , αν υπάρχει πόλεμος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γνήσια αμυντικός , απρόκλητος και αθέλητος , είναι βέβαια ο πόλεμος του 1940 - 41 για τους Έλληνες και αυτό είναι κάτι που δεν μπόρεσε κανένας βέβαια να το αρνηθεί . ʼλλωστε , ο πόλεμος εκείνος , εντασσόταν στην πανάρχαιη μοίρα του Ελληνισμού : στη μοίρα της παντοτινής άμυνας , της ακούραστης αντίστασης εναντίον κάθε λογής επιδρομέων και κατακτητών που ποθούσαν τα άνυδρα αλλά ζωτικά εδάφη του . Ο τόπος μας επαληθεύει όσο λίγοι το αξίωμα , ότι : "η ιστορία είναι η γεωγραφία" .Η πορεία των Ελλήνων μέσα στο χρόνο , σφραγίστηκε από τη γεωγραφική θέση της χώρας : από τη μία , ο τόπος μας γνώρισε και αφομοίωσε πολιτισμούς που διασταυρώθηκαν στη συμβολή αυτή , Ασίας και Ευρώπης και στη συνέχεια ανέπτυξε το δικό του , μοναδικό και απαρομοίωστο , πολιτισμό . Από την άλλη όμως , η θέση αυτή - θέση κλειδί - στρατηγικά ανάμεσα σε τρεις ηπείρους και πέντε θάλασσες , άνοιγε πάντα , τόσο τις ορέξεις των γειτόνων , όσο και των "μεγάλων" της οικουμένης . Βάρβαροι και πολιτισμένοι , με το γιαταγάνι ή με το σταυρό , χιμούσαν ολοένα καταπάνω σε τούτο το "μικρό αλώνι" και οι Έλληνες βρέθηκαν από την αρχή , αναγκασμένοι να μάχονται για να κρατήσουν ό,τι είχαν , για να κρατηθούν σε αυτή την "ιερή γωνιά" και να μη χάσουν την ανεξαρτησία τους , την προσωπικότητά τους και την πολιτιστική τους ταυτότητα . Και σήμερα που η Ελλάδα προσπαθεί να ανταποκριθεί στις επιταγές μιας εποχής που σπαράσσεται από συμφέροντα και επιρροές , από υποκινούμενους εθνικισμούς και θρησκόληπτες εξάρσεις , στη μέση της βασιλείας της επικοινωνίας και της ηλεκτρονικής ταχύτητας και κάθε μορφής καταναλωτισμού , ίσως αναρωτιέται κανείς : Πόσα κοινά σημεία έχουμε σαν συλλογική ψυχοσύνθεση εμείς , οι σημερινοί Έλληνες με τους Έλληνες του 1940 . Πόσα ομόφωνα "όχι" θα ήμασταν έτοιμοι να πούμε σήμερα στις ποικιλόμορφες απειλές που υψώνονται γύρω μας . Μπορεί να φαίνεται περίεργο , αλλά τα ίδια ερωτηματικά , για διαφορετικούς βέβαια λόγους , υπήρχαν και στην Ελλάδα της εποχής εκείνης .Ο Αλέκος Λιδωρίκης θυμάται :"Μια νύχτα βροχερή και σκοτεινή , επάνω στην Κλεισούρα , ένα παλικάρι που άκουγε σκεπτικό τα άλλα παιδιά να τραγουδάνε σιγά - σιγά , κουκουλωμένα μέσα στις κουβέρτες και στα αντίσκηνά τους , κάποια στιγμή βούρκωσαν τα μάτια του και μου είπε : -Ξέρεις τι σκέφτομαι ; Πως είμαστε μέχρι τώρα , μια γενιά φτωχή , αλογάριαστη και παρεξηγημένη . Μας έλεγαν ανάξιους των προγόνων μας. Μιλούσαν μόνο γι' αυτούς κι εμάς τους νέους μας ξεγράφανε , λες κι εμείς δεν είχαμε μέσα στα στήθη μας φωτιά . Αυτό το άθλιο παραμύθι , αυτή η άθλια συκοφαντία , εδώ πάνω στα βουνά της Πίνδου , σαρώθηκαν αμείλικτα . Ένα καινούριο '21 - που πάντα ζούσε μέσα μας - πρόβαλλε εκτυφλωτικό , για να ξεχύσει τις ακτίνες του στα πέρατα του κόσμου" . Έτσι και σήμερα . Η Ελλάδα μπορεί να στηρίζεται σε μας . Μπορεί να στηρίζεται στα νιάτα της . Γιατί κι εμείς απόγονοι εκείνων που πολέμησαν και πέθαναν το 1940 , για να μείνει η πατρίδα μας ελεύθερη , είμαστε . Το ίδιο αίμα κυλάει στις φλέβες μας , τις ίδιες αρετές με αυτούς έχουμε . Γιατί η Ελλάδα προορίζεται να ζήσει και θα ζήσει .


Το ιταλικό τηλεσίγραφο της 28ης Οκτωβρίου 1940 με το οποίο ο Μουσολίνι ζητούσε την ελεύθερη δίοδο των ιταλικών στρατευμάτων απορρίπτεται από τον Ιωάννη Μεταξά χωρίς συζήτηση.
Η απάντηση του Έλληνα είναι το ΟΧΙ, που εξέφρασε τη θέληση του Ελληνικού λαού να μην υποταχθεί.
Η πορεία των ελληνικών στρατιωτικών μονάδων προς το Μέτωπο ήταν γεμάτη κακουχίες. Όμως ο βαρύς χειμώνας, ο ενθουσιασμός του ελληνικού στρατού και τα βουνά της Αλβανίας επιτρέπουν στους Έλληνες όχι μόνον να αντιμετωπίσουν την ιταλική επίθεση με επιτυχία, αλλά και να περάσουν αμέσως στην αντεπίθεση. Στη δυτική Μακεδονία ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει στις 22 Νοεμβρίου την Κορυτσά, ενώ στον κεντρικό τομέα της βόρειας Πίνδου εξουδετερώνει μια ιταλική μεραρχία Αλπινιστών και στον παραλιακό τομέα, όπου οι Ιταλοί είχαν στην αρχή κατορθώσει να εισχωρήσουν σε μεγάλο βάθος, τους υποχρεώνει να εκκενώσουν την κοιλάδα του ποταμού Καλαμά. Στο τέλος του χρόνου οι Ιταλοί βρίσκονται απωθημένοι 60 χιλιόμετρα πέρα από τα ελληνικά σύνορα.
Το «ΟΧΙ» του Μεταξά έχει μείνει αξέχαστο στην ελληνική ιστορία και γεμίζει τις καρδιές των Ελλήνων με ενθουσιασμό και περηφάνια.


Η πορεία προς το μέτωπο
Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ' τον άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμ ίλητοι, φέγγοντας μ' ένα μικρό δαδί, μία-μία εμοιραζόμασταν την σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρ έξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο και απ' την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ' αεροπλάνα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το 'χει συνήθειό του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως.
Τότες, χωμένοι μες στις ρεματιές, γέρναμε το κεφάλι από το μέρος το βαρύ, όπου δε βγαίνουνε όνειρα. Και τα πουλιά μας θύμωναν, που δε δίναμε τάχα σημασία στα λόγια τους - ίσως και που ασκημίζαμε χωρίς αιτία την πλάση.
Οδυσσέα Ελύτη, Άξιον Εστί